Marriage And Love αποσπασμα, Εmma Goldman

Love, the strongest and deepest element in all life, the harbinger of hope, of joy, of ecstasy; love, the defier of all laws, of all conventions; love, the freest, the most powerful moulder of human destiny; how can such an all-compelling force be synonymous with that poor little State and Church-begotten weed, marriage?

    Free love? As if love is anything but free! Man has bought brains, but all the millions in the world have failed to buy love. Man has subdued bodies, but all the power on earth has been unable to subdue love. Man has conquered whole nations, but all his armies could not conquer love. Man has chained and fettered the spirit, but he has been utterly helpless before love. High on a throne, with all the splendor and pomp his gold can command, man is yet poor and desolate, if love passes him by. And if it stays, the poorest hovel is radiant with warmth, with life and color. Thus love has the magic power to make of a beggar a king. Yes, love is free; it can dwell in no other atmosphere. In freedom it gives itself unreservedly, abundantly, completely. All the laws on the statutes, all the courts in the universe, cannot tear it from the soil, once love has taken root. If, however, the soil is sterile, how can marriage make it bear fruit? It is like the last desperate struggle of fleeting life against death.

Το βεράκι μου να προσέχεις

Κάποτε, κάποια, κάπου μου είπε ότι η σιωπή ακούγεται και ότι σιωπή δεν ονομάζεται η απουσία δραστηριότητας και εγώ της απάντησα να ακούσει απλά την σιωπή μου να καταλάβει τι θέλω να της πω. Άκουσε αλλά ποτέ δεν κατάλαβε γιατί και πως. Προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Φοβόμουν και φοβάμαι ακόμα και πιο πολύ φοβάμαι εμένα, φοβάται και αυτή πολλά πράγματα. Δεν την ξέρω αλλά την έχω μέσα μου, δεν με ξέρει αλλά με ανέχεται. Τα λόγια είναι ο βιασμός της σιωπής και δεν θέλω να γίνω συνένοχος στο έγκλημα! Το ξέρω, το νιώθω ότι εκείνη την στιγμή φοβόμασταν το ίδιο πράγμα, σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα, αισθανόμασταν το ίδιο πράγμα. Πες το όπως θες ανωριμότητα, ουτοπία, ρεαλισμός δεν με νοιάζει γιατί εγώ αυτό νιώθω και δεν θα το αλλάξω για κανέναν. Μακάρι να είχα χίλιες σιωπές να με ακούς! Να προσέχεις, καληνύχτα...

Arthur Rimbaud

Μια εποχή στην κόλαση

Αν θυμάμαι καλά,κάποτε,ήταν η ζωή μου έκπαγλη

γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα

κρασιά κυλούσαν.

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.

Και τη βρήκα πικρή.

Και τη βλαστήμησα.

Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη.Δραπέτευσα.

Ώ Μάγισσες,Μιζέρια,Μίσος,εσείς θα διαφυλάξετε

το θησαυρό μου.

Κατόρθωσα να σβύσω απο το λογικό μου κάθε

ελπίδα ανθρώπινη.

Μ'ύπουλο σάλτο,χύμηξα σα θηρίο πάνω σ'όλες

τις χαρές να τις σπαράξω.

Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω,πεθαίνοντας,

τα κοντάκια των όπλων τους.

Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ

στο αίμα,στην άμμο.

Η απόγνωση ήταν ο Θεός μου.

Κυλίστηκα στη λάσπη.

Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.

Ξεγέλασα την τρέλλα.

Κι η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλοιο

του ηλίθιου.

Μα τώρα τελευταία,πριν τα τινάξω για καλά,

λέω ν'αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμπόσιου

μήπως βρώ ξανά τήν όρεξή μου.

Το κλειδί αυτό είναι η συμπόνοια.

Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.

<<Θα μείνεις ύαινα....>>κ.τ.λ. ολολύζει ο διάβολος:

και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες.

<<Φτάσε στό θάνατο μ'όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις

σου,τη φιλαυτία σου,και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα!>>

Αχ!απαύδησα.

Αλλά,Σατανά,φίλτατέ μου,να χαρείς,όχι βλοσυρές

ματιές.Περιμένω μερικές βδεληρότητες,

αναδρομικά.

Ωστόσο,για σας,τους εραστές της απουσίας του

περιγραφικού ή διδακτικού ύφους σ'έναν συγγραφέα,

για σας αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από

το σημειωματάριον ενος κολασμένου.

Δεν προχωρούμε.Πίσω πάλι στους παληούς δρόμους,

φορτωμένους απ'το πάθος μου,το πάθος όπου

φύτρωσε τούτες τις ρίζες του πόνου στα πλευρά μου

από την εποχή της λογικής κι ανεβαίνει στον ουρανό,

με κατακερματίζει,με γυρίζει ανάποδα,με παρασύρει.

Η ύστατη άγνεια κι η ύστατη δειλία.Ειπώθηκε.

Να μη φανερώνω τις αδυναμίες μου και τις αηδίες

μου στον κόσμο.Εμπρός.Η πορεία,το φορτίο,η

έρημος,οργή και πλήξη.

Σε ποιόν να πουληθώ;

Ποιο θηρίο να λατρέψω;

Ποια ιερή εικόνα καταπατιέται;

Ποιες καρδιές να συντρίψω;

Ποια ψέμματα ν'ασπαστώ;

Σε ποιο αίμα να τσαλαβουτήσω;

Καλύτερα να μην μπλέξεις με την εξουσία.

Η αχαΐρευτη ζωή,η τέλεια αποχτήνωση,με λιπόσαρκο

χέρι να σηκώσω το καπάκι της κάσσας,να

κάτσω,να πάω από ασφυξία.

Ούτε γεράμματα έτσι,ούτε κίνδυνοι:δέν είναι ο

τρόμος Γάλλος.Α!Τόσο ολοκληρωτικά παραπεταμένος

είμαι ώστε προσφέρω σ'όποιο είδωλο τ'ορμεμφυτο

μου για την κατάχτηση της τελειότητας.

'Ω,αυταπάρνηση μου,ώ θεσπέσια φιλευσπλαχνία

μου.Κι όμως,εδώ κάτω.

De profundis,Domine,

Τι ζώο είμαι.

Πάνω σε δημοσιές,κάτω απ'τη νύχτα του

χειμώνα,δίχως σκεπή,δίχως κουρέλι,δίχως ψωμί,ένας

φθόγγος έσφιγγε την παγωμένη καρδιά μου.

<<Τόλμη ή δειλία!τόλμη,για σέ.

Δέν ξέρεις πού και γιατί τρέχεις.

Έμπα παντού,αποκρίσου σ'όλα.

Άν γίνεται να σκοτώσουν ένα πτώμα,τότε να

φοβάσαι μήπως σε σκοτώσουν>>.

Το πρωί το βλέμμα μου είχε χαθεί στ'άπειρο κι η

όψη μου είχε τόσο αδειάσει ώστε κι αν με κάποιον

αντάμωσα δεν θα με παρατήρησε.

Στις πόλεις,ο βόρβορος έλαμπε έξαφνα κόκκινος

και μαύρος,πανόμοιος με καθρέφτη αντανακλώντας

την φλόγα λάμπας από δωμάτιο σε δωμάτιο,σαν

θησαυρός σε δάσος.

Καλή τύχη,κραύγαζα γοερά,κι αντίκρυζα ένα

πέλαγο γεμάτο καπνό και λάμψη στον ουρανό και

δεξιά κι αριστερά λαμπάδιαζαν τα πλούτη του κόσμου

σαν ένα δισεκατομμύριο κεραυνοί.

Αλλά το όργιο κι η συντροφιά των γυναικών μου

άσαν απαγορευμένα.

Σύντροφος κανένας.

Είδα τον εαυτό μου κυκλωμένο από ένα λυσσασμένο

πλήθος αντίκρυ στο εκτελεστικό απόσπασμα,

να οδύρομαι απο δυστυχία γιατί δεν μπορούσαν νά

με νοιώσουν,όμως συγχωρώντας τους-σαν την

Ιωάννα Ντ'Αρκ!

Edgar Allan Poe

Ένας από τους πιο σκοτεινούς ποιητές που υπήρξαν ποτέ. Ήταν καταραμένος ποιητής, τρελός, μακάβριος μοναδικός, ευαίσθητος, άτυχος, με αδυναμίες, πάθη, φαντασία, με στοιχειωμένους φόβους και παίζει σατανικά, όμορφα παιχνίδια με το μυαλό του προσπαθώντας να καταλάβει και να νιώσει τις δυνάμεις του. Τα ποιήματα, τα κείμενα του, όλα όσα έγραφε είχαν μέσα μια κρυμμένη σκοτεινή πλευρά της ζωής, άλλες φορές σαν θλίψη, άλλες σαν εικόνες τρέλας, άλλες σαν ένα πλάσμα ίσως και όλα μαζί σε ένα ποιήματα. Παρουσίαζαν την τυραννία της ψυχής και τα βάσανα της, την έλλειψη γαλήνης της και την λύπη της. Προσωπικά όταν διαβάζω Poe μαγεύομαι, βρίσκω την δική μου σκοτεινή πλευρά και την κρυμμένη τρέλα στο μυαλό μου. Είναι ένα από τα άτομα που εξαιτίας του άρχισα να γράφω και που με έκανε να αγαπήσω την λογοτεχνία

ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπο σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε με να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ' όνειρο
Είναι αλήθειά,όπως το' λεγες
Αν όμως,η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα η σε μια μέρα,
Μες σ'ένα όραμα η μες στο τίποτα,
Είναι γι' αυτό λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε η ο,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο.

Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιας θαλασσόδαρτος ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
κόκκους χρυσούς της άμμου-
Ποσό λίγοι!κι όμως πως γλιστράνε
Από τα δάχτυλα μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ!
Θεέ μου!μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου!Πως θα κατορθώσω
Μονό ένα απ' το ανήλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε η ο,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;

Σκέψεις

Θεωρούμε ανήθικη μια φωτογραφία με δύο ανθρώπους να κάνουν σεξ και να δείχνουν το πάθος τους αλλα πιστεύουμε όμως πως ειναι ηθικό να γίνεται παρέλαση του στρατού για να δείξουν την δύναμη της χώρας μας.Διδασκόμαστε από παιδία πως είναι ανήθικο το σεξ, αλλά είναι ηθικός ο "ηρωισμός" ενός στρατιώτη, είναι ανήθικη μια φωτογραφία μιας γυμνής γυναίκας αλλά ηθική μία φωτογραφία ενός νεκρού παιδιού στον πόλεμο.
Έχουμε αναρωτηθεί όμως ποτέ τι είναι πιο ανήθικο: το σεξ ή ο πόλεμος;

Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ- Κατερινα Γωγου

"Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι. Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. Αιώνες μοναξιάς.Τώρα μη. Μη με σταματάς. Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.Ονειρεύομαι ελευθερία. Μέσα απ' του καθένατην πανέμορφη ιδιαιτερότηταν' αποκαταστήσουμε του Σύμπαντος την Αρμονία.Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία.Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.Εργάτες με δικά τους εργοστάσια συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία. Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».Οι φυλακές τους «τρομοκράτες».Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».Το προϊόν την «ανάγκη»Τα σύνορα τους στρατούς.Όλα η ιδιοχτησία.Βία γεννάει η Βία.Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.Και τη Ζωή πράξη.Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ Σ' ΑΓΑΠΩ και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.Απλώνω τα χέρια στον Ερωτά, στην αλληλεγγύη στην Ελευθερία.Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ."
Κατερινα Γωγου