Βουβά.

Δεν έχω το τηλέφωνο σου, δεν ξέρω καν αν έχεις τηλέφωνο, ξέρω μόνο το mail σου και την μάρκα των τσιγάρων σου. Ξέρω ότι δεν μιλάς πολύ και ότι σου αρέσει το φλερτ, σου αρέσει η επαφή και ότι τα μάτια σου είναι γλυκά. Ξέρω που μένεις και ότι η φωνή σου είναι όμορφη. Ξέρω πως θέλω να σου στείλω να δω τι κάνεις, αλλά φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι μην σε ενοχλήσω και δεν σου στέλνω. Ξέρω ότι θέλω ένα βράδυ μαζί σου και τίποτα άλλο. Να σε νιώσω, να σε αγγίξω, να ακούω την ανάσα σου στο αυτί μου. Ξέρω ότι θέλω να είμαι κοντά σου κι ας μην μένουμε κοντά. Ξέρω πως θέλω να σε δω άλλη μια φορά. Ξέρω πως ένα μόνο πράγμα μας κρατάει δεμένους στις ζωές μας και δεν μπορούμε να τις ενώσουμε. Ξέρω πως ποτέ δεν θα σε ξεχάσω και πάντα θα θυμάμαι αυτές τις ώρες που ήμασταν μαζί σε εκείνη την καφετέρια, μιλούσαμε χωρίς να σταματήσουμε και όχι δεν μιλούσαμε για να καλύψουμε αυτή την γαμημένη άβολη σιωπή, μιλούσαμε γιατί μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε για τα πάντα. Ξέρω πως όταν δεν είμαι καλά και έχω κάποιο πρόβλημα μπορώ να σου το πω. Ξέρω πως είσαι ο βουβός ερωτάς μου και ότι ποτέ δεν θα το μάθεις.



Υ.Γ. Μην με ξεχνάς κι ας έχουμε χαθεί μέσα στο πλήθος.