Dum tacent, clamant

Που είσαι; Χάθηκες πάλι. Γιατί; Μου λείπεις κι ας μην σε είχα ποτέ πραγματικά εδώ. Βαρέθηκα τις άδειες αγκαλιές τους να με τυλίγουν επάνω σε βρώμικα κρεβάτια. Εκείνα τα ψυχρά βράδια σκέφτομαι εσένα, σκέφτομαι την δικιά σου αγκαλιά, που μέσα της χωρούσε όλο το άπειρο. Δεν σε ήξερα, δεν σε έμαθα και ούτε θα σε μάθω, αλλά μου φέρθηκες πιο καλά από όλους, πιο γλυκά, πιο όμορφα, με κοιτούσες πάντα με ένα έντονο βλέμμα και με κάρφωνες, ένα αγνό και όμορφο βλέμμα. Πρώτη φορά ένιωθα έτσι, πρώτη φορά νιώθω έτσι και όταν ξεπηδάς στο μυαλό μου σαν μια κρυφή και μυστική ανάμνηση χαμογελάω. Κάποτε με είπες “Σου χρωστάω πολλά λεφτά” κι εγώ σου απάντησα ψιθυριστά  “Η αγάπη δεν αγοράζεται”.

Σκόρπιες νύχτες.

  Είναι αυτά τα γλυκά απογεύματα του φθινοπώρου, αυτές οι κρύες νύχτες του χειμώνα, αυτά τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού, αυτά τα όμορφα πρωινά της άνοιξης και κάπου εκεί έχω παραπέσει κι εγώ. Ξεχάστηκα στον χρόνο θέλοντας και μη. Άφησα να με αφήσουν και ένα κενό κολυμπάει στην αγκαλιά των συναισθημάτων μου. Στριμώχνονται οι φωτογραφίες των αναμνήσεων μου στην άδεια μνήμη μου.

  Οι δαίμονες υπάρχουν, ναι υπάρχουν και ζουν μέσα μας. Όταν θέλουμε να τους παλέψουμε απλά πληγώνουμε τον εαυτός μας και όταν θέλουμε να τους αγαπήσουμε χανόμαστε στην ουτοπική φαντασία τους. Δεν ξέρω αν είμαι στο στάδιο της αγάπης ή του μίσους αλλά πώς βρέθηκα εδώ; Πώς ξεχάστηκα εδώ; Γιατί είμαι εδώ; Και τι προσπαθώ να νικήσω εμένα ή αυτούς; Πολλές ερωτήσεις για κάποιον που δεν έχει απαντήσεις δεν νομίζεις;
  Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Σε αγαπούσα, σε αγαπούσα πολύ και μετά εσύ έφυγες, τα τσιγάρα μου τελείωναν πιο γρήγορα από τα δάκρυα μου και οι καπνοί χόρευαν δίπλα μου στο σκοτάδι. Μετά άρχισα να ξεχνάω πίνοντας και αυτό που κατάφερα είναι να πίνω και να θυμάμαι και να κλαίω. Αργότερα άρχισαν να φεύγουν και άλλοι δικοί μου ενώ εγώ κοιμόμουν για να σταματήσει το κεφάλι μου να με πονάει. Κάποιοι πέθαναν σωματικά, άλλοι ψυχικά και άλλοι έφυγαν απλά, αφήνοντας με στον "γλυκό" ύπνο μου.
  Όταν ξύπνησα άρχισα να χάνομαι. Δεν ήθελα να θυμάμαι κανέναν και τίποτα και άρχισα να με πολεμάω, να πολεμάω το μέσα μου και να μου ανοίγω πληγές. Τριγυρνούσα τα βράδια και η ψυχή μου καιγόταν και έκανε κύκλους γύρω από εμένα κι εγώ προσπαθούσα να την προσπεράσω. Τελικά επέζησε, με πολλά τραύματα, αλλά επέζησε. Είναι μεταξύ ζωής και θανάτου. Τουλάχιστον υπάρχει ακόμα.
Και τώρα; Τώρα είμαι εδώ, δεν ξέρω που βρίσκομαι απλά ξέρω ότι είμαι εδώ ουρλιάζοντας για σωτηρία, φωνάζοντας για βοήθεια θέλοντας κάποιος να με ακούσει και να με βγάλει από τον πόνο μου αλλά όλοι γυρνάνε τα κεφάλια τους και φεύγουν σαν να μην γίνεται τίποτα γύρω τους, σιωπηλά, βουβά, με κλειστά μάτια.
  Αστείο, σωστά; Ανθρώπινο γένος μεσ'τα λάθη.

Splendide mendax.

Όλα αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, δεν ξέρω γιατί ή μάλλον ξέρω και δεν μου αρέσει που αλλάζουμε, δεν μου αρέσει που εσύ έφυγες κι εγώ έμεινα, δεν μου αρέσει που μπαίνουμε στην διαδικασία να βάλουμε ταμπέλες ο ένας στον άλλον, δεν μου αρέσει που ξεχνάμε τι θέλουμε και θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Ήταν ωραία παλιά κι ας μην μιλάγαμε πολύ, δεν έμπαιναν τα λόγια ανάμεσα μας αλλά η σιωπή και η σιωπή θα είναι πάντα πιο αληθινή από τις λέξεις των ανθρώπων.
Και τα τραγούδια; Πού χάθηκαν τα τραγούδια; Κάπου μαζί σου θα τριγυρνάνε, ανάμεσα στην πραγματικότητα μας και την φαντασία μου. Μου έλειψαν τα τραγούδια σου, μου έλειψε η κιθάρα σου, μου έλειψαν οι διαφωνίες μας για τα κομμάτια, μου έλειψε το "παιχνιδάκι" σου που ξεκινούσε με την πρόταση "Άμα βρεις ποιο κομμάτι είναι...", μου έλειψες εσύ.
Δεν θα κρατήσει πολύ αυτό, θα εξαφανιστούμε σε άλλους γαλαξίες. Θα ξεχαστούμε και οι αναμνήσεις θα αρχίζουν να σβήνουν, να ξεθωρίαζουν σαν παλιές φωτογραφίες. Δεν θέλω να εξαφανιστώ, δεν θέλω να ξεχάσω, δεν θέλω να σβήσω, δεν θέλω να ξεθωριάσω, σε θέλω εδώ, μαζί μου, σε θέλω στον δικό μου γαλαξία με κλειστά τα φώτα. Τα πάντα είναι πραγματικά και όμορφα στο σκοτάδι. Τα πάντα είναι πιο δυνατά και έντονα στο σκοτάδι, στο δικό μας σκοτάδι.
Μην με αφήσεις να φύγω. Μην με ξεχάσεις εδώ.
Υπέροχα λάθη.

Αφιερωμένο...

αν με διαβάζεις ακόμα θα έχεις καταλάβει ότι είναι για εσένα.

Ατελείωτα λάθη ατελών ανθρώπων.

Είσαι σαν τον άνεμο, φεύγεις κι έρχεσαι μόνο για να ταράξεις τα φύλλα και τα παράθυρα από τα εγκαταλειμμένα σπίτια, μόνο για να βάλεις το μυαλό μου σε ένα παιχνίδι με τους δικούς σου κανόνες χωρίς την άδεια μου και την καρδία μου σε μία παγίδα φτιαγμένη με βασανιστικούς ήχους, από τις άγριες νύχτες που σιγοπέθαινα χωρίς να είσαι εκεί. Κι εσύ, δίπλα είσαι σαν την φωτιά στην παραλία το καλοκαίρι, κρατάς συντροφιά, μα ξεχνάς τον ρόλο σου στο παιχνίδι των ανθρώπων και θες να είσαι το επίκεντρο.Πληγώνεις τους άλλους γύρω σου και δεν θες να το καταλάβεις.Διαγράφεις από της αποθήκες τις μνήμης σου ό,τι άσχημο προκαλείς αλλά πάντα θυμάσαι τι σου άνοιξε πληγές τα βράδια που σερνόσουν γυμνή σαν τις αλήθειες σε έναν κόσμο ψεύτικο. Εσύ πάλι δεν μιλάς για εσένα, σκέφτεσαι πολύ το μέλλον σου όμως, όσο και να σε τρομάζει η εμπειρία του θανάτου που αποφάσισες πολλές φορές να ζήσεις για να κάψεις τις επιθυμίες του κρυμμένου κόσμου μέσα στο κεφάλι σου. Εσύ από την άλλη δεν αισθάνεσαι την στεναχώρια να σε περιλούζει, ούτε τα δάκρυα να σου κρατάνε συντροφιά όταν βρέχει, δεν θέλεις να νοιώσεις ποτέ την λύπη στην  μισή ζωή σου, ούτε τα πρησμένα μάτια από το κλάμα να ζωγραφιστούν στο πρόσωπο σου, έτσι το αποφάσισες κι έτσι ζεις. Είστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ σας όμως έχετε κάτι κοινό.Στο σκοτάδι είστε ήρεμοι και η ψυχή σας γαληνεύει, δίνοντας όλο σας το είναι σε εκείνο, να την αγκαλιάσει και να την βάλει για ύπνο στον γλυκό ήχο της σιωπής του γιατί φοβάστε την πραγματική όψη του εαυτούς σας, φοβάστε τις σκιές σας και πάντα ξεχνάτε ότι οι σκιές στο σκοτάδι δεν πεθαίνουν αλλά παραμονεύουν.