Όλα αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, δεν ξέρω γιατί ή μάλλον ξέρω και δεν μου αρέσει που αλλάζουμε, δεν μου αρέσει που εσύ έφυγες κι εγώ έμεινα, δεν μου αρέσει που μπαίνουμε στην διαδικασία να βάλουμε ταμπέλες ο ένας στον άλλον, δεν μου αρέσει που ξεχνάμε τι θέλουμε και θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Ήταν ωραία παλιά κι ας μην μιλάγαμε πολύ, δεν έμπαιναν τα λόγια ανάμεσα μας αλλά η σιωπή και η σιωπή θα είναι πάντα πιο αληθινή από τις λέξεις των ανθρώπων. Και τα τραγούδια; Πού χάθηκαν τα τραγούδια; Κάπου μαζί σου θα τριγυρνάνε, ανάμεσα στην πραγματικότητα μας και την φαντασία μου. Μου έλειψαν τα τραγούδια σου, μου έλειψε η κιθάρα σου, μου έλειψαν οι διαφωνίες μας για τα κομμάτια, μου έλειψε το "παιχνιδάκι" σου που ξεκινούσε με την πρόταση "Άμα βρεις ποιο κομμάτι είναι...", μου έλειψες εσύ.
Δεν θα κρατήσει πολύ αυτό, θα εξαφανιστούμε σε άλλους γαλαξίες. Θα ξεχαστούμε και οι αναμνήσεις θα αρχίζουν να σβήνουν, να ξεθωρίαζουν σαν παλιές φωτογραφίες. Δεν θέλω να εξαφανιστώ, δεν θέλω να ξεχάσω, δεν θέλω να σβήσω, δεν θέλω να ξεθωριάσω, σε θέλω εδώ, μαζί μου, σε θέλω στον δικό μου γαλαξία με κλειστά τα φώτα. Τα πάντα είναι πραγματικά και όμορφα στο σκοτάδι. Τα πάντα είναι πιο δυνατά και έντονα στο σκοτάδι, στο δικό μας σκοτάδι.
Μην με αφήσεις να φύγω. Μην με ξεχάσεις εδώ.
Υπέροχα λάθη.
Αφιερωμένο...
αν με διαβάζεις ακόμα θα έχεις καταλάβει ότι είναι για εσένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου