Πονάω...

γιατί ξέρω ότι ήσουν εκεί ενώ εγώ ήμουν εδώ και περίμενα…περίμενα εσένα, ήρθες αλλά με έδιωξες και τώρα με θες παλι εδώ αλλά εγώ πονάω γιατί με πληγώνεις…ναι φοβάμαι αλλά εσένα δεν σε νοίαζει!γιατί να σε νοίαζει τώρα που το σκεφτομαι;επειδή λες ότι σου λείπω;και γιατί να σε πιστέψω;επειδή μου λείπεις;πονάω…γιατί οι πληγές που μου άφησες τότε είναι ακόμα ανοιχτές και ματώνω…κι εσύ μου δημιουργείς τύψεις και οι τρίτοι της υπόθεσης σκέψεις…αφήστε με εδώ που είμαι…αφήστε με όλοι σας…πονάω

Νικόλας Άσιμος

Δε μ’ ενδιαφέρει αν τη βρίσκεις στο γαμήσι. Δεν μ’ ενδιαφέρει άμα λες πως πηδιέσαι με τρεις και ευτυχώς που ήταν τρεις γιατί δεν είχες άλλες τρύπες να χρησιμοποιήσεις. Δε μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που λες γιατί άμα θες να ξέρεις εγώ δε μπορώ να χρησιμοποιώ άσχετους από μένα, έξω από μένα, και τελείως διαφορετικούς απο μένα για να βουλώσω τις τρύπες μου απλώς. Ακριβώς εγώ διαλέγω έτσι, σύ αλλοιώς. Εγώ έχω πια κόψει με τους άσχετους, τους έξω από μένα.

Κρατώ ελεύθερες τις τρύπες μου και στον αέρα ανοιχτές, παρά τοιουτοτρόπως χρησιμοποιημένες. Δε τη βρίσκω με τους άσχετους. Παρ’ όλα αυτά εσένα σε βρίσκω σχετική με μένα. Αλλά τη βρίσκεις με τους άσχετους. Εμένα δεν έψαξες ποτέ σου να με βρεις. Θα βουλώναμε τις τρύπες μας και θα ήτανε συνάμα κι ανοιχτές για τον καθένα σχετικό με μας. Έτοιμες για να ρίξουν το υγρό τους πυρ σ’ αυτή την κοινωνία που μας καίει. Κι όχι να το καταπίνουν τα σωθικά μας.

Δεν αυτοκτονώ εγώ έτσι. Εγώ ζω αυτοκτονώντας.

Πιο δύσκολα από σένα ίσως.