Φωτιές.

  Το πιο γελοίο από όλα αυτά είναι ότι κάθεσαι και κλαίγεσαι για τα Starbucks, για το Άττικον και τα νεοκλασσικά, που τα περιτριγύριζαν οι φλόγες. Ναι οκ, δεν λέω, κάτι έλεγε το σινεμά -βέβαια για να πας και να πληρώσεις, έπρεπε να κόψεις τον κώλο σου για ένα μήνα και ειδικά τώρα με τα νέα μέτρα- και τα νεοκλασσικά όμορφα ήταν. Για τα Starbucks και τα άλλα μεγαλοκαταστήματα δεν θα μιλήσω, καπητάλες ήταν.
  Αλλά ρε φίλε να σου πω εγώ γιατί κλαίω; Από τα χημικά, για τους χιλιάδες άστεγους στο κέντρο της Αθήνας, για τους μπάτσους που δεν έχουν ψυχή, για τους πολιτικούς που έχουν σκατά στο κεφάλι τους, για τα λάθη των άλλων που θα τα υποστούμε εμείς, για την νύχτα που η Αθήνα καιγόταν  και σε έχασα μέσα στο πλήθος.
  Φίλε μου να το θυμάσαι όμως, μέσα από αυτές τις φλόγες, που τόσο φοβάσαι και μισείς, θα ξαναγεννηθούμε. 

Λευκός δαίμονας.

  Κοιτάζεις σκεπτικά. Χρώματα. Παντού χρώματα. Γυρνάς το βλέμμα σου αριστερά. Χαμογελάς. Γυρνάς το βλέμμα σου δεξιά. Δακρύζεις. Κοιτάζεις πάλι σκεπτικά μπροστά. Από το μυαλό δεν περνάει η ιδέα να κοιτάξεις πίσω σου. Ούτε μια μικρή ματιά στα κλεφτά.
  Χάνονται τα χρώματα. Μαύρο. Κοιμάσαι. Δεν μιλάς. Πονάς. Φοβάσαι. Γελάς. Ποτέ δεν φοβόσουν.
  Ξαφνικά εμφανίζεται στην πόρτα. Την παρατηρείς. Ντυμένη με ένα λευκό φόρεμα και τα μαύρα της μαλλιά να πέφτουν στον ώμο της. Είναι ξυπόλυτη. Σου χαμογελάει, μα γυρνάς το βλέμμα σου αλλού. Σε πλησιάζει σιωπηλά και ακουμπάει το χέρι της επάνω στο μάγουλο σου. Σκύβεις το κεφάλι. Στο σηκώνει. Σε φιλάει γλυκά στο μέτωπο. Σκύβεις ξανά το κεφάλι.
  Δεν θέλεις να το καταλάβει. Προστασία ζητούσες πάντα. Κάποιον να σε προστατεύει όταν νιώθεις στο πετσί σου τον τρόμο να σε κυριεύει. Δεν θέλεις να κάνει πολλά. Να σε παίρνει αγκαλιά και να σου μιλάει ψιθυριστά στο αυτί. Να σου λέει παραμύθια με άγνωστους ήρωες.
  Δεν φοβάσαι πια. Αρχίζεις να μισείς τον εαυτό σου ξανά, αλλά η μουσική της χορεύει μέσα σου. Νιώθεις να ξαναγεννιέσαι. Σε λίγο θα αρχίζεις να ντρέπεσαι για ακόμη μια φορά. Θα αρχίσεις να σιχαίνεσαι το κορμί σου και να καταριέσαι το μυαλό σου που σε κυριαρχεί. Όχι ακόμα όμως. Σε λίγο. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στο χορό του κορμιού σου. Ακούς τα αίμα στις φλέβες σου να κυλάει μολυσμένο αλλά δεν σε νοιάζει. Όχι ακόμα. Σε λίγο. Σε λίγο θα αρχίσει να σε νοιάζει.
  Ξυπνάς από τον τρελό χορό. Ανοίγεις τα μάτια και νιώθεις δυνατός. Σκέφτεσαι. Δεν θέλεις να ξαναδείς αυτή την μορφή. Ένας λευκός δαίμονας είναι. Ένας λευκός δαίμονας που σε σκοτώνει.
  Έφυγε ο φόβος. Έφυγε ο πόνος. Ήρθε η ντροπή. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Καταριέσαι το μυαλό σου. Σε νοιάζει το βρώμικο αίμα που κυλάει στις φλέβες σου.
  Φωνάζεις μέσα σου: "Τελευταία φορά". Έχεις ξοδέψει πολλά ουρλιαχτά λέγοντας αυτή τη φράση, μα ποτέ δεν ήταν τελευταία φορά.

"Βρώμικα"

  Το θέμα με εμάς τους ανθρώπους δεν είναι ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας, είναι ότι μαθαίνουμε τα λάθη μας και τα επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά. Ζούμε μέσα σε αυτά. Το χειρότερο όμως; Δεν το παραδεχόμαστε.

  Βέβαια ποιος είμαι εγώ να κρίνω τους ανθρώπους; Ένας ακόμη άνθρωπος είμαι, που δεν ξέρει πολλά, δεν μιλάει πολύ, δεν ζει καλά, πράττει αυθόρμητα και γουστάρει το άγνωστο. Δεν είμαι κάτι εγώ για να κρίνω, μα έχω το δικαίωμα να παρατειρώ. Να παρατειρώ τα πάντα γύρω μου και να σκέφτομαι.
  Το πρόβλημα με εμάς τους ανθρώπους είναι πως από μικρά παιδιά ζούμε μέσα στην οικογενειακή πρέζα. Στην θρησκεία, στην πολιτική, στα πρέπει και στα μη, στα ταμπού και στις προκαταλήψεις, σε αυτή την οικογενειακή πρέζα. Από μικρά παιδιά μας λένε μακριά από τα ναρκωτικά αλλά εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι που μας μπουκώνουν με το γαμήδι το ναρκωτικό αυτοί οι ίδιοι. Μας μπουκώνουν το μυαλό με κοσμοθεωρίες, χωρίς την άδεια μας. Μας λένε πως εμείς είμαστε οι κυρίαρχoι του μυαλού μας κι εκείνη την στιγμή είναι αυτοί που προσπαθούν να το κοντρολάρουν. Μας την δίνει αυτό. Ξέρουμε ότι είναι λάθος. Κι όμως όταν μεγαλώνουμε κάνουμε το ίδιο. Προσπαθούμε να πνίξουμε τα παιδιά με την ίδια πρέζα, που έπνιξαν εμάς.

  Αγαπητοί μου φίλοι εγώ έχω να σας πω ότι δεν την γουστάρω την θρησκεία σας, την πολιτική σας, τα πρέπει και τα μη σας, τα ταμπού σας, τις προκαταλήψεις σας. Δεν γουστάρω αυτή την πρέζα. Δεν γουστάρω την κοινωνία σας.
  Οι "βρώμικοι" άνθρωποι είναι αυτοί που ζουν πραγματικά. Οι "βρώμικες" στιγμές είναι αυτές που με γεμίζουν. Τα "βρώμικα" λόγια είναι αυτά που με ανάβουν σωματικά αλλά και ψυχικά. Οι "βρώμικες" ματιές είναι αυτές που μου δημιουργούν φαντασιώσεις.
  Έτσι θέλω να ζω. "Βρώμικα". Δεν σας είπε ποτέ κανείς πως όταν μπουκωθείς με "βρώμικο" σεξ και πρόστυχα λόγια, δεν θα νιώσεις την ανάγκη για αυτή την οικογενειακή πρέζα; Δεν θα είσαι πλέον εξαρτημένος από το γαμήδι;
  Αυτό γουστάρω εγώ.