Α.

   Είναι δύσκολο να βρίσκεις και να χάνεις τον εαυτό σου. Κάποτε μου είχες πει ότι άμα θέλω να αφήσω τον εαυτό μου εγώ, να μην ζητάω και από τους άλλους να κάνουν το ίδιο και σου απάντησα πως μόλις τον βρω θα σου τον δώσω για λίγο, να τον κρατήσεις. Κατάλαβα λοιπόν πως ο εαυτός μου περιπλανιέται μέσα στις στιγμές μας. Μέσα σε αυτές τις μικρές στιγμές που ζήσαμε και τώρα σου ζητάω να με αφήσεις; Γιατί μου το κάνω αυτό; Γιατί με πληγώνω; Αλλά ναι, να μην λέμε πάλι τα ίδια, εγώ ζω αυτοκτονώντας. Κι αν τελικά έχω πεθάνει; Λες να σε δω στην άλλη πλευρά; Χαχ...μα τι λέω;!
   Είναι δύσκολο το να σε βλέπω να φεύγεις. Φίλε μου, εσύ φεύγεις, εγώ όμως μένω εδώ πίσω μόνη. Μόνη να σε θυμίζουν τα πάντα. Πως γίνεται να θέλω να κλάψω και να μην μπορώ;
   Ξέρεις, μέσα στις λέξεις σου, κρύβεται ένα ψέμα. Το αισθάνομαι, δεν μου λες πάντα την αλήθεια. Δεν ξέρω ποιον προσπαθείς να προστατέψεις. Εσένα; Εμένα; Εμάς; Έχω πολλές ερωτήσεις που δεν θα απαντηθούν.
   Ποτέ δεν ήμουν καλή με τα λόγια. Εγώ θέλω πράξεις. Θέλω βλέμματα με νόημα. Θέλω τρέλες νύχτες. Δεν θέλω λέξεις να στριμώχνονται στο χαρτί, η μία δίπλα στην άλλη και να μην μπορούν να ανασάνουν. Να πνίγονται καθώς διαβάζονται. Δεν θέλω φράσεις, ανούσιες φράσεις, να βγαίνουν από τα στόματα και να βιάζουν την σιωπή μας.
   Κοίτα με στα μάτια και πες τι πραγματικά νιώθεις, τι πραγματικά θέλεις, τι πραγματικά σκέφτεσαι. Βρίσε με αν αυτό θες, αλλά να τα εννοείς. Όλες τις λέξεις που θα πεις σιωπηλά και μη.
   Όλα άρχισαν στις 31 Αυγούστου του 2011 και δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν. Το φινάλε όμως πρέπει να είναι θεαματικό. Η δική μας παράσταση δεν πιστεύεις κι εσύ πως χρειάζεται ένα μεγάλο χειροκρότημα;

Άτιτλο.

  Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, οι καταστάσεις στην ζωή τους το κάνουν.Κοιτάς σιωπηλά τη νύχτα και αυτή σου απαντάει με τον αέρα.
  Σκέψου πόσα κέρδισες, πόσα έχασες, πόσα έμαθες. Σκέψου τα λάθη σου, τις πράξεις σου, τα λόγια σου. Σκέψου το ψέμα, την αλήθεια.
  Τραγούδα. Χόρεψε. Γέλα. Βρίσε. Φώναξε. Άκουσε. Μην περιμένεις κάποιον άλλον να ζήσει για εσένα. Μίλα. Μην περιμένεις κάποιος άλλος να ταιριάξει τα κομμάτια σου.
  Δες. Όλοι είμαστε όμοιοι και ανόμοιοι μεταξύ μας. Περίεργο; Όχι, αστείο.
  Μπες μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο, από αυτά που είναι κρυμμένα στα στενά και κρύβουν θησαυρούς αιώνων, αυτούς τους χάρτινους και φθαρμένους από τον χρόνο θησαυρούς, που έχουν περάσει από πολλά χέρια και χάσου μέσα σε αυτό το καταφύγιο.Πιάσε το πρώτο βιβλίο που θα δεις, ακούμπησε το, βάλε τα δάχτυλα σου απαλά επάνω στο εξώφυλλο του και χάιδεψε το. Άνοιξε το προσεχτικά και ήσυχα και ξεφύλλισε το. Έχει πολλές ιστορίες να σου πει. Όχι μόνο αυτή που είναι γραμμένη επάνω στα κίτρινα φύλλα του αλλά και για τους ανθρώπους που γνώρισε, που μίσησε, που αγάπησε. Κλείσ'το και ακούμπα το οπισθόφυλλο του στο πρόσωπο του, θα νιώσεις το τέλος του.
  Σκέψου τις νύχτες που ξενύχτισες. Σκέψου τα ανούσια και μη γαμήσια που έκανες, τις γκόμενες που έχασες, τον πρίγκιπα που δεν έχει έρθει ακόμα. Σκέψου. Σκέψου εσένα, εμένα, εκείνον, εκείνη, εμάς, εσάς, αυτούς.Σκέψου.
 

Χαμένη.

Και πάντα ήταν αλλιώς. Πάντα ήταν απροσάρμοστη. Πάντα ξεχώριζε.
Όχι, δεν το έκανε επίτηδες. Όχι, δεν ήθελε να τραβήξει τα βλέμματα. Όχι, δεν μιλούσε πολύ.
Ξέρεις, κοιτούσε τους ανθρώπους στα μάτια. Ξέρεις, άκουγε τους άλλους χωρίς να παραπονιέται. Ξέρεις, χαμογελούσε στους ξένους μέσα στην "ξένη" πόλη.
Θυμάσαι; Καθόταν όλο το βράδυ και κοιτούσε τα αστέρια, όσα αστέρια μπορούσε να δει. Θυμάσαι; Έμενε ξύπνια για να δει την ανατολή. Θυμάσαι; Ζωγράφιζε στην παραλία.
Άκου την. Κοίτα την. Σκέψου την. Αγάπα την. Ερωτεύσου την. Μίσησε την. Βρίσε την. Πλήγωσε την. Μα ποτέ, ποτέ όμως, μην την ξεχάσεις. Θα θρηνείς πολύ για αυτό. Όλοι όσοι ξεχνάνε τον εαυτό τους, κλαίνε κρυφά τα βράδια.

In girum imus nocte et consumimur igni.

Ξενυχτάμε μιλώντας κι όμως είμαστε αχόρταγοι. Μου λες παραμύθια με κομπλεξικούς ήρωες και κενές πριγκίπισσες και σου λέω πως αυτά δεν είναι παραμύθια, ούτε δημιουργήματα του μυαλού σου. Είναι ο καθρέφτης του κόσμου που ζούμε και γελάς.
Μου αρέσει όταν γελάς. Μου αρέσει όταν μισανοίγεις το στόμα και βγαίνει από μέσα του ένας χαμηλός, διασκεδαστικός ήχος. Τώρα που το περιγράφω γίνεται εικόνα στο κεφάλι μου και είναι λες και το ακούω στα αυτιά μου.
Ξενυχτάμε μιλώντας για δράκους και τρελούς προσκυνητές επάνω στα βουνά. Μου αρέσει να σε ακούω να μου λες ιστορίες. Ιστορίες της στιγμής.
Οι συζητήσεις μας όμως, δεν περιορίζονται σε μυθοπλαστικές ιστορίες ή ιστορίες μιζέριας που θα θέλαμε να είναι ψεύτικες. Ξενυχτάμε μιλώντας και για κοσμοθεωρίες. Προσωπικές κοσμοθεωρίες. Μιλάμε για τις απόψεις μας, με αντίθετες γνώμες.
Ξενυχτάμε χωρίς να μιλάμε, απλά κοιτάμε. Όταν τα πνεύματα συναντηθούν μπορούν να κυριαρχήσουν τα σώματα.
Στο είχα πει, ο εγκεφαλικός οργασμός είναι αυτός που θα με κερδίσει πρώτος από όλες τις καύλες του κόσμου.

Επαναστατικό μανιφέστο θυμίζουν τα μάτια σου...

...Και όπως σε κάθε επανάσταση, υπάρχουν νεκροί.Έτσι λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να πεθάνω για αυτά.

Θέλω να κάνω ένα ταξίδι.

Θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα όμορφο, μακρινό, μεγάλο ταξίδι. Να μπουχτίσω το μυαλό μου με εικόνες, με νέες εικόνες. Να ξεφύγω από εδώ.
Θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι ανόμοιο με όλα τα άλλα. Να γεμίσω τα κουτιά μου με συναισθήματα. Να ξεχάσω και να ξεχαστώ.
Θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι μόνο για εμένα. Να βγάλω φωτογραφίες, πολλές πολύχρωμες και ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Να το θυμάμαι για πάντα αυτό το ταξίδι.
Θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι εκπλήξεων. Να πάω σε ξένα μέρη με ένα σάκο μόνο στον ώμο. Να γνωρίσω ξένους ανθρώπους, με οικεία βλέμματα.
Θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι. Θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι να χαθώ. Ένα μόνο γαμημένο ταξίδι.

Ιδέες.

Κατά κάποιον παράδοξο και παράλογο τρόπο μου λείπεις. Δεν μου λείπεις απλά εσύ, μου λείπει η ιδέα σου.
Για εμένα όλα είναι ιδέα. Όσο ανορθόδοξο και απροσάρμοστο σου φαίνεται αυτό, για εμένα τα πάντα στην ζωή είναι μια ιδέα. Για εμένα οι ιδέες έχουν σάρκα και οστά, έχουν συναισθήματα και το σημαντικότερο, σκέφτονται. Για εμένα, όταν οι ιδέες πεθαίνουν, πεθαίνουν μαζί και οι άνθρωποι που τις φυλάνε κρυφά μέσα τους.
Οι ιδέες δεν υιοθετούνται, κατακτούνται. Για να κατακτήσεις μια ιδέα πρέπει να είσαι καλός πολεμιστής. Στην ζωή όλα είναι πόλεμος πως γίνεται να μην μάθεις να πολεμάς; Αλλά ένας πολεμιστής χωρίς μια ιδέα τι είναι; Κεφάλι χωρίς μυαλό είναι. Ο πόλεμος σου ξεκινάει με την μάχη για την ιδέα, εκεί λοιπόν κάνεις τα πρώτα βήματα σου στην τοξοβολία.
Και η δική σου ιδέα μου λείπει πολύ. Αυτή η απρόσκλητη εμφάνιση σου στην ζωή μου ήταν να με κάνει να σε ζητάω απεγνωσμένα πλέον. Αυτό το περίεργο γέλιο σου. Αυτές οι σκέψεις σου. Αυτές οι τρελές διαφωνίες μας. Αυτά τα αυθόρμητα αγγίγματα σου. Αυτά τα μισόλογα σου. Αυτή η γαμημένη σου ιδέα. Αυτή είναι που τα βράδια με ξυπνάει με δάκρυα στα μάτια. Αυτή η γαμημένη σου ιδέα.

Μόνος;

Και καθώς άκουγα το Like A Rolling Stones του Bob Dylan άρχισα να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι αρκετά για την μοναξιά και για το πόσο πραγματική είναι. Ναι δεν λέω μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε, αλλά αυτό το ενδιάμεσο της αρχής και του τέλους της ύπαρξης μας, που το αποκαλούμε ζωή, αυτό το μπέρδεμα τέλος πάντων, το περνάμε μόνοι μας; Ε όχι λοιπόν δεν το περνάμε μόνοι μας.
Η μοναξιά είναι ένα -ακόμα- άχρηστο "κατασκεύασμα" του ανθρώπου, όταν φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη του και να τα διορθώσει. Όταν φοβάται να κοιτάξει την πουτάνα μεν αλλά όμορφη ζωή στα "μάτια" και να την βομβαρδίσει με βρισιές. Όταν φοβάται να βγάλει προς τα έξω αυτά που νιώθει. Αυτό είναι η μοναξιά, ένα είδος δειλίας, απλά της έθεσε μια πιο ευγενική-για τον εαυτό του- εκδοχή και αποδεχτή στους γύρω του.
Ο ηλικιωμένους που νιώθει μόνος, γιατί πριν λίγους μήνες πέθανε η επί 50χρόνια γυναίκα του, δεν είναι μόνος, γιατί έχει ακόμα τις φωτογραφίες της και τα φορέματα της, το άρωμα της και την αγαπημένη της κούπα να του την θυμίζουν, να γεμίζουν το κενό μιας γλυκιάς συνήθειας του.
Ο ταξιδιώτης που περιπλανιέται σε όλο τον κόσμο μόνος, δεν είναι μόνος γιατί την μέρα ταξιδεύουν μαζί του τα πουλιά και ένα αδέσποτο που το είχε βρει σε ένα χαντάκι χτυπημένο και το βράδυ στα αυτιά του, του σφυρίζει γλυκά ο αέρας.
Ο γιατρός χωρίς σύνορα, που ταξιδεύει χωρίς κάποιον δικό του κοντά του, πιστεύει πως είναι μόνος.Έχει περάσει από τόσα μέρη, ποτάμια, βουνά, θάλασσες, μεγάλες πόλεις, μικρές πόλεις, χωρία και έχει γνωρίσει πολλούς ανθρώπους.Άλλους γέρους, άλλους νέους, άλλους τρελούς στο μυαλό κι άλλους τρελούς στην ψυχή. Άλλους θυμωμένους κι άλλους πληγωμένους. Άλλους χαρούμενους κι άλλους με κενά μάτια. Αλλά από όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους κέρδισε μια ανάμνηση, μερικές φορές καλή άλλες πάλι κακή. Όχι, δεν είναι μόνος. Έχει δώσει χαρά σε τόσα άτομα, σε τόσα παιδιά, σε τόσες μάνες. Δεν μπορεί να είναι μόνος, γιατί έχει αφήσει πίσω του κάποιον χαρούμενο.
Ο μετανάστης που δέχεται τον ρατσισμό καθημερινά από τους "ανωτέρους" του ή μάλλον από αυτούς που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι του, βρίσκεται σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανέναν. Αλλά όχι, ούτε αυτός είναι μόνος. Γιατί; Γιατί βλέπει στην φωτογραφία που έχει πάντα μέσα στην τσέπη του τα χαμογελαστά πρόσωπα των 3 παιδιών του και της γυναίκας του. Ξέρει πως αυτοί είναι καλά με τα λεφτά που τους στέλνει και πως πάντα θα είναι εκεί να τον περιμένουν.
Τι κι αν είσαι μεγάλος, μικρός, λεπτός, χοντρός, ψηλός, κοντός, αλλόθρησκος, άθεος, λευκός, μαύρος, ξένος, ντόπιος, γυναίκα, άντρας, ομοφυλόφιλος, στρέιτ, αμφιφυλόφιλος, φρικιό, ποτέ μα ποτέ δεν είσαι μόνος.
Κάπου στο μετρό θα δεις μια κοπέλα να σου χαμογελάει, στο παρκάκι ένα παιδάκι να σου δίνει ένα μισομαδημένο λουλούδι, ένας περαστικός θα σε βοηθήσει με τα ψώνια, μια γάτα θα τριφτεί στα πόδια σου, μια πασχαλίτσα θα περπατήσει επάνω στο δάχτυλο σου, τότε θα καταλάβεις πως δεν είσαι μόνος, είσαι απλά μια μονάδα, μια μονάδα που αρχίζει και τελειώνει μόνη της αλλά ενδιάμεσα μπερδεύεται με άλλες μονάδες.

Ή απλά όλες αυτές οι λέξεις, που αναφέρονται πιο πάνω, είναι μια ψευδαίσθηση της στιγμής.