Επαναστάτες με αιτία.

Αν ποτέ ακούσεις έναν ψίθυρο τη νύχτα ενώ κοιμάσαι, μην φοβηθείς, ο άλλος σου εαυτός προσπαθεί να σε μάθει κι ας είναι απαγορευμένο αυτό. Αν ποτέ κοιτάξεις στον καθρέφτη και δεν σε αναγνωρίσεις, μην τρομάξεις, είσαι εσύ, όπως σε άφησες  να  γίνεις. Αν κοιτάξεις πιο καλά τα μάτια τον άλλον θα μάθεις τι θέλουν να σου πουν κι όταν το καταλάβεις ίσως να πονέσεις, μα τουλάχιστον θα ξέρεις. Αν πεις ποτέ πια, θα είναι μεγάλο ψέμα που δεν θα το νιώθεις, αν πεις για πάντα θα είναι ψευδαίσθηση του παρόντος και αν κοιτάξεις την βροχή της ζωής σου με το κεφάλι προς τον ουρανό θα νικήσεις, έστω και για μια στιγμή. Επαναστάτες με αιτία είμαστε, με φόβους, κρυμμένα μυστικά, ζωντανά ψέματα, καπνούς στο μυαλό και τσιγάρο στα χείλη. Με αξέχαστες μουσικές που μας καύλωσαν και όμορφες εικόνες που είδαμε. Με ατελείωτα βράδια κοιτώντας τα αστέρια και φτιάχνοντας πρόστυχα όνειρα στο μυαλό μας. Με απροσάρμοστες  λέξεις στην κοινωνία τον ξένων και των απρόσωπων ανθρώπων. Με σιωπηλές ματιές ξεχασμένων εραστών. Και όταν γελάς, ξεχνιέσαι… αλλά κλαις κρυφά, κρυφά από όλους και από όλα, μέχρι και από εσένα. Ξέρεις κάτι; Δεν ζεις, υπάρχεις και δεν προσπαθήσεις να το αλλάξεις αυτό. Λόγια, μόνο λόγια. Χρειάζεσαι μία απομυθοποίηση για να ζήσεις, να αγαπήσεις, να αποθηκεύσεις στιγμές, να μπορείς να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις, να ακούς και να μιλάς χωρίς να φοβάσαι, να κάνεις έρωτα, να παίζεις, να ελευθερώσεις τα όνειρα σου. Μια απομυθοποίηση κι ας σε τρομάζει η σκέψη.

Πολύ, όχι πολλά.

Ξέρεις δεν ήμουν πάντα έτσι, κάποτε γελούσα, γελούσα πολύ. Κάποτε έκλαιγα γιατί το ένιωθα κι ας δεν ήταν το κατάλληλο μέρος ή η κατάλληλη στιγμή για να το κάνω. Κάποτε χαμογελούσα στους περαστικούς στο δρόμο να τους δείξω πως δεν είναι μόνοι μέσα σε αυτόν τον απρόσωπο κόσμο. Κάποτε πήγαινα τα βράδια στην παραλία και άκουγα τον αέρα να μου τραγουδάει τα κρυφά του τραγούδια. Κάποτε έκανα βόλτες στο πάρκο και έπαιζα με τα παιδάκια σαν να είμαι κι εγώ παιδί. Κάποτε έκανα τρέλες, αυθόρμητες, αλλά δεν με ένοιαζε περνούσα καλά. Κάποτε καθόμουν το μεσημέρι στην αυλή να με λούσει ο ήλιος με τις ακτίνες του. Κάποτε χόρευα στην βροχή να γίνω ένα μαζί της. Κάποτε μιλούσα στα λουλούδια για να μην αισθάνονται μοναξιά. Κάποτε παρατηρούσα τους πάντες γύρω μου και έφτιαχνα ιστορίες με το μυαλό μου για τις κρυφές ερωτικές τους εμπειρίες. Κάποτε διάβαζα ένα βιβλίο και ήταν λες και ζω μέσα του. Κάποτε έφτιαχνα πύργους στην άμμο και ένιωθα μικρή. Κάποτε μιλούσα με την σιωπή για να καταλάβω τι θέλουν να που οι άνθρωποι.  Κάποτε πίστευα στα όνειρα μου για να με πιστέψουν και εκείνα. Κάποτε, κάποτε, κάποτε. Παρελθόν, μπορεί να το αγαπώ πολύ αλλά είναι παρελθόν. Δεν θα ξαναέρθει, γιατί είναι πίσω μου, το άφησα ή μάλλον το άφησα να με αφήσει. Κάποτε ζούσα και δεν υπήρχα απλά, δεν ήμουν ένα με την μάζα των «νεκρών» ανθρώπων. Κάποτε σε αγάπησα, ακόμα σε αγαπώ. Κάποτε ήσουν εδώ, τώρα είσαι αλλού, αύριο; Αύριο δεν ξέρω, αλλά εγώ ακόμα θα σε αγαπώ και ακόμα εδώ θα είμαι να σε κοιτάζω από μακριά που φεύγεις.

Μικρές μα όμορφες

Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, οι όμορφες λεπτομέρειες, οι μικρές και γρήγορες στιγμές, αυτές είναι που μετράνε στην ζωή. Αυτές είναι που σου δίνουν το χαμόγελο όταν τις σκέφτεσαι, όταν είσαι στεναχωρημένος και κάποιος σου προσφέρει μία ή έρχονται έτσι χωρίς να τις περιμένεις, μα γίνεσαι ευτυχισμένος στην απρόσκλητη επίσκεψη τους. Λεπτομέρειες, μικρές στιγμές, που πολλές φορές δεν τους δίνουμε σημασία, αλλά αυτές είναι πάντα μέσα στην ζωή μας και αυτές την «γεμίζουν» . Όλοι μας έχουμε τέτοιες στιγμές και τέτοιες λεπτομέρειες να θυμόμαστε. Όταν εσύ είχες μια απαίσια μέρα στην δουλεία και καθώς γυρνούσες σπίτι το απόγευμα, πέρασες από το πάρκο και ένα παιδάκι τριών χρονών ήρθε και σου χαμογέλασε και σου έδωσε ένα μισόμαδημένο λουλούδι και ξαφνικά χαμογέλασες  ή όταν εσύ, εκεί, έβλεπες μια ταινία και ήρθε ο μεγάλος σου αδερφός στον καναπέ που καθόσουν, τρέχοντας και έκανε «βουτιά» δίπλα σου και άρχισε να σε γαργαλάει και να σε πειράζει κι έσκασες στα γέλια ή όταν εσύ, πιο δίπλα, έτσι όπως περπατούσες στο δρόμο με κάποια, ίσως σημαντική, ίσως και όχι για εσένα, σου έδωσε ένα βραχιολάκι για να την θυμάσαι, σαν δώρο, επειδή δεν μένετε στην ίδια πόλη και δεν ήθελε να ξεχάσεις αυτές τις πέντε μέρες που ήσασταν μαζί. Μικρές κινήσεις, με μεγάλη σημασία, μικρές πράξεις, για μεγάλα αισθήματα. Όμορφες λεπτομέρειες, όμορφες στιγμές, όμορφες αναμνήσεις. Δικές μου, δικές σου, δικές του, δικές της, όλων μας. Κράτα τες σαν φυλαχτό.


Αφιερωμένο στον γλυκό μου γκρινιάρη.

Οι δύο μου εαυτοί.

Είμαι ελεύθερη γιατί γελάω.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί με κάνεις ακόμα και κλαίω.
Είμαι ελεύθερη γιατί ζω.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί σε σκέφτομαι και νιώθω πως πεθαίνω.
Είμαι ελεύθερη γιατί κοιμάμαι μόνη.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί στο κρεβάτι δεν σε έχω δίπλα μου.
Είμαι ελεύθερη γιατί όταν μπαίνω στο σπίτι δεν φωνάζεις που άργησα.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί όταν ανοίγω την πόρτα στο σπίτι δεν βλέπω το χαμόγελο σου να με περιμένει.
Είμαι ελεύθερη γιατί έχω χρόνο για τον εαυτό μου.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν σε αγγίζω.
Είμαι ελεύθερη γιατί καπνίζω στο δωμάτιο χωρίς να γκρινιάζεις για το πως θα κοιμηθούμε το βράδυ με τόσο καπνό.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν παίζεις με τα φιλτράκια μου.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν νιώθω τύψεις κάθε φορά που τσακωνόμαστε.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν κάνουμε έρωτα.
Είμαι ελεύθερη γιατί βλέπω τις ταινίες που μου αρέσουν.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν πεθαίνουμε από τα γέλια με τις χαζοκωμωδίες .
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν σε βλέπω να κλαις.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν σε κοιτάζω να κοιμάσαι.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν τσακωνόμαστε.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν σε φιλάω.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν υπάρχω στην σιωπή του θυμού σου.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν συζητάμε με τα μάτια.
Είμαι ελεύθερη γιατί μένω μόνη μου.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί δεν μένω μαζί σου.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν είσαι εδώ.
Δεν είμαι ελεύθερη γιατί σε έχασα.

Mors ultima ratio.

-Μικρές σκέψεις…
-ξεχασμένων εραστών.
-Το ταξίδι μου είναι μεγάλο μα…
-θα τα καταφέρεις…
-γιατί θα σκέφτομαι εσένα.
-Χαχ…θα μου λείψεις.
-Δεν πρέπει.
-Θα κλαίω τα βράδια που δεν θα είσαι εδώ.
-Όχι, όχι εδώ θα είμαι και θα σε προσέχω.
-Όχι δεν θα είσαι, μην μου λες ψέματα.
-Εδώ θα είμαι σου λέω, αλήθεια.
-Σταμάτα να μου λες ψέματα.
-Μ’αγαπάς;
-Πολύ.
-Κι εγώ, δεν θα σου έλεγα ποτέ ψέματα.
-Μην φύγεις, δεν θέλω.
-Δεν μπορώ.
-Πονάω όταν το σκέφτομαι.
-Πονάω όταν πονάς.
-Μη…σε παρακαλώ.
-Ησύχασε.
-Θα σε θυμάμαι για πάντα όταν ήσουν καλά, χωρίς το χλωμό πρόσωπο και τους κύκλους κάτω από τα μάτια, χωρίς να είσαι ξαπλωμένος και να βήχεις όλη την ώρα. Θα σε θυμάμαι να γελάς και να με έχεις αγκαλιά και θυμάμαι και αυτό το ταξίδι χωρίς προορισμό που κάναμε και μείναμε από βενζίνη κι εσύ έβριζες κι εγώ γελούσα, γιατί πρώτη φορά σε έβλεπα έτσι και…
-κι εγώ προσπάθησα να σου θυμώσω αλλά δεν τα κατάφερα, είσαι τόσο γλυκιά όταν γελάς.
-Σε παρακαλώ.
-Καληνύχτα.

Μάτια μου όμορφα

Στα μάτια βρίσκεται κρυμμένος ένας ολόκληρος κόσμος αναμνήσεων, λέξεων που δεν μπορείς να ξεστομίσεις, επιθυμιών, σκέψεων, ασυγκράτητων ονείρων, πληγωμένων συναισθημάτων και χαρούμενων εκφράσεων. Με τα βλέμματα επικοινωνούν οι καλύτεροι φίλοι, οι ερωτευμένοι, οι παθιασμένοι, οι λυπημένοι, οι ξεχασμένοι, οι αυθόρμητοι, οι τρελαμένοι από την σιωπή. Στα μάτια βλέπεις ποιος πραγματικά είναι ο άλλος, πως πραγματικά νοιώθει ο άλλος, τι πραγματικά σκέφτεται, τι πραγματικά νιώθει, τι χρειάζεται, τι ζητάει, τι του λείπει, τι φοβάται, τι αγαπάει, τι μισεί. Στα μάτια είναι τα πάντα. Ένα βλέμμα είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούμαι όλοι από τους άλλους για να καταλάβουμε τους εαυτούς τους και αυτό που έχουν «θαμμένο» μέσα τους. Τα μάτια που είναι καρφωμένα επάνω μας είναι που «φοβόμαστε» μα και τα ζητάμε όταν «κοιτάζουν» αλλού. Τα πιο γλυκά μάτια βρίσκονται στα πιο «άγρια» πρόσωπα, τα πιο πληγωμένα μάτια βρίσκονται στα πιο «χαρούμενα» πρόσωπα, τα πιο σκληρά μάτια βρίσκονται στα πιο «γλυκά» πρόσωπα και αυτό γιατί μέσα στα μάτια μας βρίσκεται η ψυχή μας και η ψυχή μας είναι η μοναδική αλήθεια του εαυτού μας.

Αφιερωμένο στον «άγριο» Κρητικό με την ψυχή παιδιού.

Τα πάντα και το τίποτα, το τίποτα και τα πάντα.

Λένε πως η κακή αρχή είναι το ήμισυ του τίποτα και η καλή είναι το ήμισυ του παντός. Όταν όμως το τίποτα και το πάντα συναντιούνται γίνεται μια ανάμειξη συναισθημάτων και προκαλείται μια έκρηξη, είναι καλή ή κακή αυτή η έκρηξη όμως; Πώς γίνεται αυτό που για εσένα κάποτε ήταν τα πάντα τώρα να είναι ένα τίποτα ή αυτό που ήταν το τίποτα τώρα να είναι τα πάντα; Πώς γίνεται το πάντα και το τίποτα να σε γεμίζουν και να σε αδειάζουν την ίδια ακριβώς στιγμή; Πώς μπορείς να ξεχωρίσεις το πάντα  και το τίποτα  αφού είναι τόσο διαφορετικά μα και τόσο ίδια μεταξύ τους ταυτόχρονα; Και όταν οι ερωτήσεις γεμίζουν το μυαλό σου δεν ξέρεις τι να πρωτοαπαντήσεις προσπαθείς να βάλεις σε μια σειρά τα πράγματα που θα ξεκινάνε από το τίποτα και θα τελειώνουν στο πάντα και εκεί καταλαβαίνεις τι αξίζει πραγματικά ή τι θέλεις εσύ να αξίζει. Όταν πληγωνόμαστε αποφασίζουμε με το μυαλό, αυτό που ήταν τα πάντα για εμάς να γίνει το τίποτα αλλά η «εντολή» αυτή αργεί να φτάσει στην καρδιά και όταν το τίποτα αρχίζει να σε χρωματίζει με συναισθήματα τότε αποφασίζεις με την καρδία πως είναι τα πάντα πλέον για εσένα και αυτή την «εντολή» αργεί να την καταλάβει το μυαλό, ξαφνικά αλλάζουν τα πράγματα.  Όταν τα συναισθήματα σου είναι έντονα, σε θολώνουν μέσα σου και δεν μπορείς να καταλάβεις τι πραγματικά είναι αυτό που θες να αγαπήσεις και τι αυτό που θες να μισήσεις, δεν ξέρεις αν είσαι γεμάτος ή άδειος.  Όταν αγαπάς κάποιον πολύ θα κάνεις τα πάντα για να είναι καλά και δεν θα κάνεις τίποτα που να τον πληγώσει, η διαφορά και η ομοιότητα την ίδια στιγμή. Η έκρηξη των συναισθημάτων δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, είναι επικίνδυνη.