Είναι αργά για κάτι τέτοια. Είναι αργά για τέτοια λόγια. Είναι αργά για άλλα μισόλογα. Είναι αργά για βλέμματα στα κλεφτά. Είναι αργά για σιωπές. Είναι αργά.
Κοίτα την. Κάθεται εκεί που την άφησες. Εκεί, στα σκαλοπάτια. Κοίτα την, δεν έχει κλείσει το βιβλίο ακόμη και το τσιγάρο της δεν έχει τελείωσει. Τραβάει μικρές και βαθιές τζούρες. Νιώθει τον καπνό να περνάει τον λαιμό της και να πηγαίνει στα πνευμόνια της, να γίνεται ένα μικρό πάρτυ από "κακά" παιδιά και μετά ανεβαίνει επάνω πάλι και βγαίνει από το στόμα της με μεθυσμένες, χορευτικές φιγούρες.
Γελάει. Γελάει με κάτι. Με το βιβλίο που διαβάζει. Με τις σκέψεις της. Με τον εαυτό της. Γελάει. Έχει τόσο όμορφο χαμόγελο.
Πώς γίνεται να το πιστεύεις ακόμα; Τίποτα δεν είναι ίδιο. Ναι, ναι αυτή είναι ακόμα εκεί, στο ίδιο σημείο, με το ίδιο βιβλίο, με τα ίδια τσιγάρα να της κάνουν παρέα, αλλά αυτή δεν είναι ίδια. Έχει αλλάξει. Εσύ έχεις αλλάξει. Όλα έχουν αλλάξει.
Θυμάσαι τι σου είχε πει; Εκεί καθόσασταν σε εκείνα τα σκαλιά. Δεν μιλούσατε. Πρατιρούσατε γύρω σας τα πιο απαρατήρητα-από τους πολλούς-μικροπράγματα. Πάντα το κάνατε αυτό. Θυμάσαι; Κοίταζε κάπου που δεν μπορούσες να προσδιωρήσεις με ένα βαθύ βλέμμα και σου είπε "Ρε μαλάκα πάμε να φύγουμε από εδώ.". Ποτέ δεν απάντησες.
Όταν έφυγες για ακόμη μια φορά, δεν έκατσε να σε κοιτάζει να χάνεσαι στο πλήθος. Προτίμησε να χαθεί εκείνη πρώτη ανάμεσα του. Δεν γύρισε το βλέμμα της πίσω ούτε για λίγο. Έστριψε τσιγάρο, το άναψε και ψιθυριστά, σχεδόν σιωπηλά είπε "Μην ξεχάσεις να δώσεις φιλιά στο χάος μωρό μου."
Κοίτα την. Κάθεται εκεί που την άφησες. Εκεί, στα σκαλοπάτια. Κοίτα την, δεν έχει κλείσει το βιβλίο ακόμη και το τσιγάρο της δεν έχει τελείωσει. Τραβάει μικρές και βαθιές τζούρες. Νιώθει τον καπνό να περνάει τον λαιμό της και να πηγαίνει στα πνευμόνια της, να γίνεται ένα μικρό πάρτυ από "κακά" παιδιά και μετά ανεβαίνει επάνω πάλι και βγαίνει από το στόμα της με μεθυσμένες, χορευτικές φιγούρες.
Γελάει. Γελάει με κάτι. Με το βιβλίο που διαβάζει. Με τις σκέψεις της. Με τον εαυτό της. Γελάει. Έχει τόσο όμορφο χαμόγελο.
Πώς γίνεται να το πιστεύεις ακόμα; Τίποτα δεν είναι ίδιο. Ναι, ναι αυτή είναι ακόμα εκεί, στο ίδιο σημείο, με το ίδιο βιβλίο, με τα ίδια τσιγάρα να της κάνουν παρέα, αλλά αυτή δεν είναι ίδια. Έχει αλλάξει. Εσύ έχεις αλλάξει. Όλα έχουν αλλάξει.
Θυμάσαι τι σου είχε πει; Εκεί καθόσασταν σε εκείνα τα σκαλιά. Δεν μιλούσατε. Πρατιρούσατε γύρω σας τα πιο απαρατήρητα-από τους πολλούς-μικροπράγματα. Πάντα το κάνατε αυτό. Θυμάσαι; Κοίταζε κάπου που δεν μπορούσες να προσδιωρήσεις με ένα βαθύ βλέμμα και σου είπε "Ρε μαλάκα πάμε να φύγουμε από εδώ.". Ποτέ δεν απάντησες.
Όταν έφυγες για ακόμη μια φορά, δεν έκατσε να σε κοιτάζει να χάνεσαι στο πλήθος. Προτίμησε να χαθεί εκείνη πρώτη ανάμεσα του. Δεν γύρισε το βλέμμα της πίσω ούτε για λίγο. Έστριψε τσιγάρο, το άναψε και ψιθυριστά, σχεδόν σιωπηλά είπε "Μην ξεχάσεις να δώσεις φιλιά στο χάος μωρό μου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου