Μονόλογος

  Κάτι καταθλιπτικό. Κάτι άσχημο. Κάτι χαρούμενο. Κάτι όμορφο. Κάτι τέτοιο ήσουνα. Κάτι τέτοιο είσαι. Κάτι τέτοιο θα μείνεις.
  Μήπως να φύγουμε; Και που να πάμε; Ε να φύγουμε. Αλλά για που; Προς τα που; Ναι ξέρω είναι δύσκολο. Θέλει και λεφτά. Ποιος τα χέζει τα λεφτά, θάρρος θέλει. Θάρρος και θράσος. Για να φτύσεις τους πάντες και τα πάντα στα μούτρα, να τους ρίξεις δυο-τρία καντήλια και να φύγεις χωρίς να τους κοιτάξεις καθώς κάθονται με τα μάτια τους καρφωμένα στην πλάτη σου και τα στόματα ανοιχτά.
  Τέλος τα σκατά για σήμερα, για αύριο, για μεθαύριο, για τις υπόλοιπες μέρες. Τέλος. Τίποτα άλλο πια. Θα καθόμαστε μαζί και θα κοιτάμε το ταβάνι αν είναι, αλλά όχι άλλα σκατά.  Ή ακόμα καλύτερα, θα καθόμαστε και θα κοιτάμε το ταβάνι ενώ ακούμε μουσική και δε θα μιλάμε. Αυτό. Αυτό ναι, είναι ευτυχία.
  Ο Bukowski είχε πει κάποτε “Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις.”. Εγώ που νιώθω κενή την ψυχή μου; Θα ήταν καλύτερο να την είχα χάσει τελίως ή είναι καλύτερα τώρα; Που είναι άδεια; Άδεια είναι αλλά δεν χωράει τίποτα μέσα της. Γιατί δεν χωράει τίποτα; Όλα τα πράγματα του κόσμου είναι τόσο μεγάλα; Μπα, μάλλον η ψυχή μου έχει γίνει πολύ μικρή. Γι' αυτό σου λέω πάμε να φύγουμε, να ακούσουμε μουσική σε ένα μικρό δωμάτιο και να κοιτάμε το ταβάνι. Αυτό θα γεμίσει την ψυχή μου ή μάλλον θα την μεγαλώσει.
  Θα φύγουμε; Θα φύγουμε. Κάτσε, κάτσε εαυτέ μου τελιώνω το τσιγάρο και φεύγουμε,. Το δωμάτιο. Η μουσική. Το ταβάνι. Μας περίμενουν.