Που είσαι; Χάθηκες πάλι. Γιατί; Μου λείπεις κι ας μην σε είχα ποτέ πραγματικά εδώ. Βαρέθηκα τις άδειες αγκαλιές τους να με τυλίγουν επάνω σε βρώμικα κρεβάτια. Εκείνα τα ψυχρά βράδια σκέφτομαι εσένα, σκέφτομαι την δικιά σου αγκαλιά, που μέσα της χωρούσε όλο το άπειρο. Δεν σε ήξερα, δεν σε έμαθα και ούτε θα σε μάθω, αλλά μου φέρθηκες πιο καλά από όλους, πιο γλυκά, πιο όμορφα, με κοιτούσες πάντα με ένα έντονο βλέμμα και με κάρφωνες, ένα αγνό και όμορφο βλέμμα. Πρώτη φορά ένιωθα έτσι, πρώτη φορά νιώθω έτσι και όταν ξεπηδάς στο μυαλό μου σαν μια κρυφή και μυστική ανάμνηση χαμογελάω. Κάποτε με είπες “Σου χρωστάω πολλά λεφτά” κι εγώ σου απάντησα ψιθυριστά “Η αγάπη δεν αγοράζεται”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου