Είσαι σαν τον άνεμο, φεύγεις κι έρχεσαι μόνο για να ταράξεις τα φύλλα και τα παράθυρα από τα εγκαταλειμμένα σπίτια, μόνο για να βάλεις το μυαλό μου σε ένα παιχνίδι με τους δικούς σου κανόνες χωρίς την άδεια μου και την καρδία μου σε μία παγίδα φτιαγμένη με βασανιστικούς ήχους, από τις άγριες νύχτες που σιγοπέθαινα χωρίς να είσαι εκεί. Κι εσύ, δίπλα είσαι σαν την φωτιά στην παραλία το καλοκαίρι, κρατάς συντροφιά, μα ξεχνάς τον ρόλο σου στο παιχνίδι των ανθρώπων και θες να είσαι το επίκεντρο.Πληγώνεις τους άλλους γύρω σου και δεν θες να το καταλάβεις.Διαγράφεις από της αποθήκες τις μνήμης σου ό,τι άσχημο προκαλείς αλλά πάντα θυμάσαι τι σου άνοιξε πληγές τα βράδια που σερνόσουν γυμνή σαν τις αλήθειες σε έναν κόσμο ψεύτικο. Εσύ πάλι δεν μιλάς για εσένα, σκέφτεσαι πολύ το μέλλον σου όμως, όσο και να σε τρομάζει η εμπειρία του θανάτου που αποφάσισες πολλές φορές να ζήσεις για να κάψεις τις επιθυμίες του κρυμμένου κόσμου μέσα στο κεφάλι σου. Εσύ από την άλλη δεν αισθάνεσαι την στεναχώρια να σε περιλούζει, ούτε τα δάκρυα να σου κρατάνε συντροφιά όταν βρέχει, δεν θέλεις να νοιώσεις ποτέ την λύπη στην μισή ζωή σου, ούτε τα πρησμένα μάτια από το κλάμα να ζωγραφιστούν στο πρόσωπο σου, έτσι το αποφάσισες κι έτσι ζεις. Είστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ σας όμως έχετε κάτι κοινό.Στο σκοτάδι είστε ήρεμοι και η ψυχή σας γαληνεύει, δίνοντας όλο σας το είναι σε εκείνο, να την αγκαλιάσει και να την βάλει για ύπνο στον γλυκό ήχο της σιωπής του γιατί φοβάστε την πραγματική όψη του εαυτούς σας, φοβάστε τις σκιές σας και πάντα ξεχνάτε ότι οι σκιές στο σκοτάδι δεν πεθαίνουν αλλά παραμονεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου