Κοιτάζεις σκεπτικά. Χρώματα. Παντού χρώματα. Γυρνάς το βλέμμα σου αριστερά. Χαμογελάς. Γυρνάς το βλέμμα σου δεξιά. Δακρύζεις. Κοιτάζεις πάλι σκεπτικά μπροστά. Από το μυαλό δεν περνάει η ιδέα να κοιτάξεις πίσω σου. Ούτε μια μικρή ματιά στα κλεφτά.
Χάνονται τα χρώματα. Μαύρο. Κοιμάσαι. Δεν μιλάς. Πονάς. Φοβάσαι. Γελάς. Ποτέ δεν φοβόσουν.
Ξαφνικά εμφανίζεται στην πόρτα. Την παρατηρείς. Ντυμένη με ένα λευκό φόρεμα και τα μαύρα της μαλλιά να πέφτουν στον ώμο της. Είναι ξυπόλυτη. Σου χαμογελάει, μα γυρνάς το βλέμμα σου αλλού. Σε πλησιάζει σιωπηλά και ακουμπάει το χέρι της επάνω στο μάγουλο σου. Σκύβεις το κεφάλι. Στο σηκώνει. Σε φιλάει γλυκά στο μέτωπο. Σκύβεις ξανά το κεφάλι.
Δεν θέλεις να το καταλάβει. Προστασία ζητούσες πάντα. Κάποιον να σε προστατεύει όταν νιώθεις στο πετσί σου τον τρόμο να σε κυριεύει. Δεν θέλεις να κάνει πολλά. Να σε παίρνει αγκαλιά και να σου μιλάει ψιθυριστά στο αυτί. Να σου λέει παραμύθια με άγνωστους ήρωες.
Δεν φοβάσαι πια. Αρχίζεις να μισείς τον εαυτό σου ξανά, αλλά η μουσική της χορεύει μέσα σου. Νιώθεις να ξαναγεννιέσαι. Σε λίγο θα αρχίζεις να ντρέπεσαι για ακόμη μια φορά. Θα αρχίσεις να σιχαίνεσαι το κορμί σου και να καταριέσαι το μυαλό σου που σε κυριαρχεί. Όχι ακόμα όμως. Σε λίγο. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στο χορό του κορμιού σου. Ακούς τα αίμα στις φλέβες σου να κυλάει μολυσμένο αλλά δεν σε νοιάζει. Όχι ακόμα. Σε λίγο. Σε λίγο θα αρχίσει να σε νοιάζει.
Ξυπνάς από τον τρελό χορό. Ανοίγεις τα μάτια και νιώθεις δυνατός. Σκέφτεσαι. Δεν θέλεις να ξαναδείς αυτή την μορφή. Ένας λευκός δαίμονας είναι. Ένας λευκός δαίμονας που σε σκοτώνει.
Έφυγε ο φόβος. Έφυγε ο πόνος. Ήρθε η ντροπή. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Καταριέσαι το μυαλό σου. Σε νοιάζει το βρώμικο αίμα που κυλάει στις φλέβες σου.
Φωνάζεις μέσα σου: "Τελευταία φορά". Έχεις ξοδέψει πολλά ουρλιαχτά λέγοντας αυτή τη φράση, μα ποτέ δεν ήταν τελευταία φορά.
Χάνονται τα χρώματα. Μαύρο. Κοιμάσαι. Δεν μιλάς. Πονάς. Φοβάσαι. Γελάς. Ποτέ δεν φοβόσουν.
Ξαφνικά εμφανίζεται στην πόρτα. Την παρατηρείς. Ντυμένη με ένα λευκό φόρεμα και τα μαύρα της μαλλιά να πέφτουν στον ώμο της. Είναι ξυπόλυτη. Σου χαμογελάει, μα γυρνάς το βλέμμα σου αλλού. Σε πλησιάζει σιωπηλά και ακουμπάει το χέρι της επάνω στο μάγουλο σου. Σκύβεις το κεφάλι. Στο σηκώνει. Σε φιλάει γλυκά στο μέτωπο. Σκύβεις ξανά το κεφάλι.
Δεν θέλεις να το καταλάβει. Προστασία ζητούσες πάντα. Κάποιον να σε προστατεύει όταν νιώθεις στο πετσί σου τον τρόμο να σε κυριεύει. Δεν θέλεις να κάνει πολλά. Να σε παίρνει αγκαλιά και να σου μιλάει ψιθυριστά στο αυτί. Να σου λέει παραμύθια με άγνωστους ήρωες.
Δεν φοβάσαι πια. Αρχίζεις να μισείς τον εαυτό σου ξανά, αλλά η μουσική της χορεύει μέσα σου. Νιώθεις να ξαναγεννιέσαι. Σε λίγο θα αρχίζεις να ντρέπεσαι για ακόμη μια φορά. Θα αρχίσεις να σιχαίνεσαι το κορμί σου και να καταριέσαι το μυαλό σου που σε κυριαρχεί. Όχι ακόμα όμως. Σε λίγο. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στο χορό του κορμιού σου. Ακούς τα αίμα στις φλέβες σου να κυλάει μολυσμένο αλλά δεν σε νοιάζει. Όχι ακόμα. Σε λίγο. Σε λίγο θα αρχίσει να σε νοιάζει.
Ξυπνάς από τον τρελό χορό. Ανοίγεις τα μάτια και νιώθεις δυνατός. Σκέφτεσαι. Δεν θέλεις να ξαναδείς αυτή την μορφή. Ένας λευκός δαίμονας είναι. Ένας λευκός δαίμονας που σε σκοτώνει.
Έφυγε ο φόβος. Έφυγε ο πόνος. Ήρθε η ντροπή. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Καταριέσαι το μυαλό σου. Σε νοιάζει το βρώμικο αίμα που κυλάει στις φλέβες σου.
Φωνάζεις μέσα σου: "Τελευταία φορά". Έχεις ξοδέψει πολλά ουρλιαχτά λέγοντας αυτή τη φράση, μα ποτέ δεν ήταν τελευταία φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου