Κάποτε, κάποια, κάπου μου είπε ότι η σιωπή ακούγεται και ότι σιωπή δεν ονομάζεται η απουσία δραστηριότητας και εγώ της απάντησα να ακούσει απλά την σιωπή μου να καταλάβει τι θέλω να της πω. Άκουσε αλλά ποτέ δεν κατάλαβε γιατί και πως. Προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Φοβόμουν και φοβάμαι ακόμα και πιο πολύ φοβάμαι εμένα, φοβάται και αυτή πολλά πράγματα. Δεν την ξέρω αλλά την έχω μέσα μου, δεν με ξέρει αλλά με ανέχεται. Τα λόγια είναι ο βιασμός της σιωπής και δεν θέλω να γίνω συνένοχος στο έγκλημα! Το ξέρω, το νιώθω ότι εκείνη την στιγμή φοβόμασταν το ίδιο πράγμα, σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα, αισθανόμασταν το ίδιο πράγμα. Πες το όπως θες ανωριμότητα, ουτοπία, ρεαλισμός δεν με νοιάζει γιατί εγώ αυτό νιώθω και δεν θα το αλλάξω για κανέναν. Μακάρι να είχα χίλιες σιωπές να με ακούς! Να προσέχεις, καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου