Προσωπικός μονόλογος.

Δεν ξέρω πως φτάσαμε ως εδώ, γιατί φτάσαμε ως εδώ και πότε ξεκίνησαν όλα αυτά. Είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα. Το συναίσθημα "του μίσους και της αγάπης".
Θέλω να έρθεις, να με αρπάξεις και να φύγουμε μαζί. Να με πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά, απλά να νιώθω την ανάσα σου στο κεφάλι μου, τίποτα άλλο. Θέλω να πάμε στην πλατεία, κατά τις 8 που οι πρωινοί φεύγουν και οι βραδινοί δεν έχουν έρθει ακόμα, είναι ήσυχα, να κάτσουμε στο παγκάκι και να σου χαμογελάω, χωρίς να μιλάμε.
Τα σκέφτομαι αυτά, πολύ συχνά και σου στέλνω. Σου στέλνω μια σκέψη μου, μπλεγμένη με συναισθήματα και τρέλες της στιγμής, και όλο αυτό καταλήγει σε μια συζήτηση, με λέξεις που ήθελαν καιρό να βγουν από μέσα μας αλλά φοβόμασταν μήπως πληγώσουμε την σιωπή μας ή πληγώσουμε τον εγωισμό μας.
Ίσως το διαβάσεις, ίσως πάλι όχι. Ίσως είναι η αφορμή για μια ακόμη τέτοια συζήτηση, ίσως η αφορμή για μια ακόμη σιωπή. Όπως και να έχει, θέλω να ξέρεις πως σε σκέφτομαι συχνά. Μερικές φορές όταν συζητάμε για εμάς δεν ξέρω τι λέω και αυτές οι ανεξήγητες,αδιευκρίνιστες, ανακριβείς κουβέντες μου σε πειράζουν ή σε πληγώνουν, για αυτό συγγνώμη αν και δεν σου αρέσει να σου λένε συγγνώμη. Έχω πολλά ακόμα να σου πω. Δεν μπορώ να βάλω μια σειρά. Θα περιμένω την επόμενη έκρηξη μου για να σε κάψω με τις κουβέντες μου και να μου επιτεθείς με την βουβή σιωπή σου.
Δεν ξέρω που πάω,δεν ξέρω γιατί πάω εκεί, αλλά ξέρω τον δρόμο. Θα με συνοδεύσεις στο ταξίδι μου;