"Εγώ ζω αυτοκτονώντας". Κάποτε το έγραψε ο Άσιμος, κάποτε το συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου. Ναι, εγώ ζω αυτοκτωνόντας.
Ξέρω, αυτό πληγώνει. Ξέρω, αυτό πονάει. Ξέρω αυτό σου κόβει την ανάσα όταν προσπαθείς απεγνωσμένα να αναπνεύσεις. Ξέρω, αυτό σε σκοτώνει σταδιακά. Αλλά κι αυτό είναι που σου κλείνει σιγά σιγά τις πληγές. Αυτό είναι που όταν αποφασίζεις να σταματήσεις να αναπνέεις, σου δίνει το κουράγιο να πάρεις μια ανάσα ξανά κι ας είναι η τελευταία. Αυτό είναι που σου δίνει τις πιο έντονες στιγμές της ζωής σου.Αυτό σε κάνει να ζεις κι ας πεθαίνεις.
Για αυτό έμεινα εδώ. Βάζω εμένα και το μυαλό μου σε ένα παιχνίδι θανάτου και το διασκεδάζω. Όταν νιώθω πως δεν αντέχω άλλο, με σκοτώνω ακαριαία και απότομα. Έτσι, αισθάνομαι τον πόνο να τυλίγει όλο μου το κορμί σαν σεντόνι μια δροσερή νύχτα του καλοκαιριού. Και μετά φεύγω. Όταν σηκώσω όλα μου τα κομμάτια, τα βάλω σε μια τάξη αταξίας, φεύγω. Έτσι κερδίζω τις μικρές μου αιωνιότητες. Έτσι κερδίζω την αθανασία μου.
Αυτό έκανα και με εσένα. Το σώμα μου σε ήθελε, σε έψαχνε παντού.Δεν ξέρω τι φταίει και σε ήθελε τόσο. Ίσως το μυαλό μου. Λένε πως ότι ποθεί το κορμί, τα φταίει το κεφάλι.
Σε είδα να κάθεσαι πάνω από το "νεκρό" μου κορμί και να με κοιτάς. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήθελαν να μου πουν τα μάτια σου. Ήταν ανάμεσα στο χάσμα της αγάπης και του μίσους. Σηκώθηκα, κάρφωσα το βλέμμα μου μέσα στα μάτια σου, έκατσα απέναντι σου και είπα ψιθυριστά στον εαυτό μου "Δεν γαμιέται, τελευταίο τσιγάρο και έφυγα."
Ξέρω, αυτό πληγώνει. Ξέρω, αυτό πονάει. Ξέρω αυτό σου κόβει την ανάσα όταν προσπαθείς απεγνωσμένα να αναπνεύσεις. Ξέρω, αυτό σε σκοτώνει σταδιακά. Αλλά κι αυτό είναι που σου κλείνει σιγά σιγά τις πληγές. Αυτό είναι που όταν αποφασίζεις να σταματήσεις να αναπνέεις, σου δίνει το κουράγιο να πάρεις μια ανάσα ξανά κι ας είναι η τελευταία. Αυτό είναι που σου δίνει τις πιο έντονες στιγμές της ζωής σου.Αυτό σε κάνει να ζεις κι ας πεθαίνεις.
Για αυτό έμεινα εδώ. Βάζω εμένα και το μυαλό μου σε ένα παιχνίδι θανάτου και το διασκεδάζω. Όταν νιώθω πως δεν αντέχω άλλο, με σκοτώνω ακαριαία και απότομα. Έτσι, αισθάνομαι τον πόνο να τυλίγει όλο μου το κορμί σαν σεντόνι μια δροσερή νύχτα του καλοκαιριού. Και μετά φεύγω. Όταν σηκώσω όλα μου τα κομμάτια, τα βάλω σε μια τάξη αταξίας, φεύγω. Έτσι κερδίζω τις μικρές μου αιωνιότητες. Έτσι κερδίζω την αθανασία μου.
Αυτό έκανα και με εσένα. Το σώμα μου σε ήθελε, σε έψαχνε παντού.Δεν ξέρω τι φταίει και σε ήθελε τόσο. Ίσως το μυαλό μου. Λένε πως ότι ποθεί το κορμί, τα φταίει το κεφάλι.
Σε είδα να κάθεσαι πάνω από το "νεκρό" μου κορμί και να με κοιτάς. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήθελαν να μου πουν τα μάτια σου. Ήταν ανάμεσα στο χάσμα της αγάπης και του μίσους. Σηκώθηκα, κάρφωσα το βλέμμα μου μέσα στα μάτια σου, έκατσα απέναντι σου και είπα ψιθυριστά στον εαυτό μου "Δεν γαμιέται, τελευταίο τσιγάρο και έφυγα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου