Πολύ, όχι πολλά.

Ξέρεις δεν ήμουν πάντα έτσι, κάποτε γελούσα, γελούσα πολύ. Κάποτε έκλαιγα γιατί το ένιωθα κι ας δεν ήταν το κατάλληλο μέρος ή η κατάλληλη στιγμή για να το κάνω. Κάποτε χαμογελούσα στους περαστικούς στο δρόμο να τους δείξω πως δεν είναι μόνοι μέσα σε αυτόν τον απρόσωπο κόσμο. Κάποτε πήγαινα τα βράδια στην παραλία και άκουγα τον αέρα να μου τραγουδάει τα κρυφά του τραγούδια. Κάποτε έκανα βόλτες στο πάρκο και έπαιζα με τα παιδάκια σαν να είμαι κι εγώ παιδί. Κάποτε έκανα τρέλες, αυθόρμητες, αλλά δεν με ένοιαζε περνούσα καλά. Κάποτε καθόμουν το μεσημέρι στην αυλή να με λούσει ο ήλιος με τις ακτίνες του. Κάποτε χόρευα στην βροχή να γίνω ένα μαζί της. Κάποτε μιλούσα στα λουλούδια για να μην αισθάνονται μοναξιά. Κάποτε παρατηρούσα τους πάντες γύρω μου και έφτιαχνα ιστορίες με το μυαλό μου για τις κρυφές ερωτικές τους εμπειρίες. Κάποτε διάβαζα ένα βιβλίο και ήταν λες και ζω μέσα του. Κάποτε έφτιαχνα πύργους στην άμμο και ένιωθα μικρή. Κάποτε μιλούσα με την σιωπή για να καταλάβω τι θέλουν να που οι άνθρωποι.  Κάποτε πίστευα στα όνειρα μου για να με πιστέψουν και εκείνα. Κάποτε, κάποτε, κάποτε. Παρελθόν, μπορεί να το αγαπώ πολύ αλλά είναι παρελθόν. Δεν θα ξαναέρθει, γιατί είναι πίσω μου, το άφησα ή μάλλον το άφησα να με αφήσει. Κάποτε ζούσα και δεν υπήρχα απλά, δεν ήμουν ένα με την μάζα των «νεκρών» ανθρώπων. Κάποτε σε αγάπησα, ακόμα σε αγαπώ. Κάποτε ήσουν εδώ, τώρα είσαι αλλού, αύριο; Αύριο δεν ξέρω, αλλά εγώ ακόμα θα σε αγαπώ και ακόμα εδώ θα είμαι να σε κοιτάζω από μακριά που φεύγεις.