Α.

   Είναι δύσκολο να βρίσκεις και να χάνεις τον εαυτό σου. Κάποτε μου είχες πει ότι άμα θέλω να αφήσω τον εαυτό μου εγώ, να μην ζητάω και από τους άλλους να κάνουν το ίδιο και σου απάντησα πως μόλις τον βρω θα σου τον δώσω για λίγο, να τον κρατήσεις. Κατάλαβα λοιπόν πως ο εαυτός μου περιπλανιέται μέσα στις στιγμές μας. Μέσα σε αυτές τις μικρές στιγμές που ζήσαμε και τώρα σου ζητάω να με αφήσεις; Γιατί μου το κάνω αυτό; Γιατί με πληγώνω; Αλλά ναι, να μην λέμε πάλι τα ίδια, εγώ ζω αυτοκτονώντας. Κι αν τελικά έχω πεθάνει; Λες να σε δω στην άλλη πλευρά; Χαχ...μα τι λέω;!
   Είναι δύσκολο το να σε βλέπω να φεύγεις. Φίλε μου, εσύ φεύγεις, εγώ όμως μένω εδώ πίσω μόνη. Μόνη να σε θυμίζουν τα πάντα. Πως γίνεται να θέλω να κλάψω και να μην μπορώ;
   Ξέρεις, μέσα στις λέξεις σου, κρύβεται ένα ψέμα. Το αισθάνομαι, δεν μου λες πάντα την αλήθεια. Δεν ξέρω ποιον προσπαθείς να προστατέψεις. Εσένα; Εμένα; Εμάς; Έχω πολλές ερωτήσεις που δεν θα απαντηθούν.
   Ποτέ δεν ήμουν καλή με τα λόγια. Εγώ θέλω πράξεις. Θέλω βλέμματα με νόημα. Θέλω τρέλες νύχτες. Δεν θέλω λέξεις να στριμώχνονται στο χαρτί, η μία δίπλα στην άλλη και να μην μπορούν να ανασάνουν. Να πνίγονται καθώς διαβάζονται. Δεν θέλω φράσεις, ανούσιες φράσεις, να βγαίνουν από τα στόματα και να βιάζουν την σιωπή μας.
   Κοίτα με στα μάτια και πες τι πραγματικά νιώθεις, τι πραγματικά θέλεις, τι πραγματικά σκέφτεσαι. Βρίσε με αν αυτό θες, αλλά να τα εννοείς. Όλες τις λέξεις που θα πεις σιωπηλά και μη.
   Όλα άρχισαν στις 31 Αυγούστου του 2011 και δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν. Το φινάλε όμως πρέπει να είναι θεαματικό. Η δική μας παράσταση δεν πιστεύεις κι εσύ πως χρειάζεται ένα μεγάλο χειροκρότημα;