Και καθώς άκουγα το Like A Rolling Stones του Bob Dylan άρχισα να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι αρκετά για την μοναξιά και για το πόσο πραγματική είναι. Ναι δεν λέω μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε, αλλά αυτό το ενδιάμεσο της αρχής και του τέλους της ύπαρξης μας, που το αποκαλούμε ζωή, αυτό το μπέρδεμα τέλος πάντων, το περνάμε μόνοι μας; Ε όχι λοιπόν δεν το περνάμε μόνοι μας.
Η μοναξιά είναι ένα -ακόμα- άχρηστο "κατασκεύασμα" του ανθρώπου, όταν φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη του και να τα διορθώσει. Όταν φοβάται να κοιτάξει την πουτάνα μεν αλλά όμορφη ζωή στα "μάτια" και να την βομβαρδίσει με βρισιές. Όταν φοβάται να βγάλει προς τα έξω αυτά που νιώθει. Αυτό είναι η μοναξιά, ένα είδος δειλίας, απλά της έθεσε μια πιο ευγενική-για τον εαυτό του- εκδοχή και αποδεχτή στους γύρω του.
Ο ηλικιωμένους που νιώθει μόνος, γιατί πριν λίγους μήνες πέθανε η επί 50χρόνια γυναίκα του, δεν είναι μόνος, γιατί έχει ακόμα τις φωτογραφίες της και τα φορέματα της, το άρωμα της και την αγαπημένη της κούπα να του την θυμίζουν, να γεμίζουν το κενό μιας γλυκιάς συνήθειας του.
Ο ταξιδιώτης που περιπλανιέται σε όλο τον κόσμο μόνος, δεν είναι μόνος γιατί την μέρα ταξιδεύουν μαζί του τα πουλιά και ένα αδέσποτο που το είχε βρει σε ένα χαντάκι χτυπημένο και το βράδυ στα αυτιά του, του σφυρίζει γλυκά ο αέρας.
Ο γιατρός χωρίς σύνορα, που ταξιδεύει χωρίς κάποιον δικό του κοντά του, πιστεύει πως είναι μόνος.Έχει περάσει από τόσα μέρη, ποτάμια, βουνά, θάλασσες, μεγάλες πόλεις, μικρές πόλεις, χωρία και έχει γνωρίσει πολλούς ανθρώπους.Άλλους γέρους, άλλους νέους, άλλους τρελούς στο μυαλό κι άλλους τρελούς στην ψυχή. Άλλους θυμωμένους κι άλλους πληγωμένους. Άλλους χαρούμενους κι άλλους με κενά μάτια. Αλλά από όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους κέρδισε μια ανάμνηση, μερικές φορές καλή άλλες πάλι κακή. Όχι, δεν είναι μόνος. Έχει δώσει χαρά σε τόσα άτομα, σε τόσα παιδιά, σε τόσες μάνες. Δεν μπορεί να είναι μόνος, γιατί έχει αφήσει πίσω του κάποιον χαρούμενο.
Ο μετανάστης που δέχεται τον ρατσισμό καθημερινά από τους "ανωτέρους" του ή μάλλον από αυτούς που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι του, βρίσκεται σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανέναν. Αλλά όχι, ούτε αυτός είναι μόνος. Γιατί; Γιατί βλέπει στην φωτογραφία που έχει πάντα μέσα στην τσέπη του τα χαμογελαστά πρόσωπα των 3 παιδιών του και της γυναίκας του. Ξέρει πως αυτοί είναι καλά με τα λεφτά που τους στέλνει και πως πάντα θα είναι εκεί να τον περιμένουν.
Τι κι αν είσαι μεγάλος, μικρός, λεπτός, χοντρός, ψηλός, κοντός, αλλόθρησκος, άθεος, λευκός, μαύρος, ξένος, ντόπιος, γυναίκα, άντρας, ομοφυλόφιλος, στρέιτ, αμφιφυλόφιλος, φρικιό, ποτέ μα ποτέ δεν είσαι μόνος.
Κάπου στο μετρό θα δεις μια κοπέλα να σου χαμογελάει, στο παρκάκι ένα παιδάκι να σου δίνει ένα μισομαδημένο λουλούδι, ένας περαστικός θα σε βοηθήσει με τα ψώνια, μια γάτα θα τριφτεί στα πόδια σου, μια πασχαλίτσα θα περπατήσει επάνω στο δάχτυλο σου, τότε θα καταλάβεις πως δεν είσαι μόνος, είσαι απλά μια μονάδα, μια μονάδα που αρχίζει και τελειώνει μόνη της αλλά ενδιάμεσα μπερδεύεται με άλλες μονάδες.
Ή απλά όλες αυτές οι λέξεις, που αναφέρονται πιο πάνω, είναι μια ψευδαίσθηση της στιγμής.
Η μοναξιά είναι ένα -ακόμα- άχρηστο "κατασκεύασμα" του ανθρώπου, όταν φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη του και να τα διορθώσει. Όταν φοβάται να κοιτάξει την πουτάνα μεν αλλά όμορφη ζωή στα "μάτια" και να την βομβαρδίσει με βρισιές. Όταν φοβάται να βγάλει προς τα έξω αυτά που νιώθει. Αυτό είναι η μοναξιά, ένα είδος δειλίας, απλά της έθεσε μια πιο ευγενική-για τον εαυτό του- εκδοχή και αποδεχτή στους γύρω του.
Ο ηλικιωμένους που νιώθει μόνος, γιατί πριν λίγους μήνες πέθανε η επί 50χρόνια γυναίκα του, δεν είναι μόνος, γιατί έχει ακόμα τις φωτογραφίες της και τα φορέματα της, το άρωμα της και την αγαπημένη της κούπα να του την θυμίζουν, να γεμίζουν το κενό μιας γλυκιάς συνήθειας του.
Ο ταξιδιώτης που περιπλανιέται σε όλο τον κόσμο μόνος, δεν είναι μόνος γιατί την μέρα ταξιδεύουν μαζί του τα πουλιά και ένα αδέσποτο που το είχε βρει σε ένα χαντάκι χτυπημένο και το βράδυ στα αυτιά του, του σφυρίζει γλυκά ο αέρας.
Ο γιατρός χωρίς σύνορα, που ταξιδεύει χωρίς κάποιον δικό του κοντά του, πιστεύει πως είναι μόνος.Έχει περάσει από τόσα μέρη, ποτάμια, βουνά, θάλασσες, μεγάλες πόλεις, μικρές πόλεις, χωρία και έχει γνωρίσει πολλούς ανθρώπους.Άλλους γέρους, άλλους νέους, άλλους τρελούς στο μυαλό κι άλλους τρελούς στην ψυχή. Άλλους θυμωμένους κι άλλους πληγωμένους. Άλλους χαρούμενους κι άλλους με κενά μάτια. Αλλά από όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους κέρδισε μια ανάμνηση, μερικές φορές καλή άλλες πάλι κακή. Όχι, δεν είναι μόνος. Έχει δώσει χαρά σε τόσα άτομα, σε τόσα παιδιά, σε τόσες μάνες. Δεν μπορεί να είναι μόνος, γιατί έχει αφήσει πίσω του κάποιον χαρούμενο.
Ο μετανάστης που δέχεται τον ρατσισμό καθημερινά από τους "ανωτέρους" του ή μάλλον από αυτούς που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι του, βρίσκεται σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανέναν. Αλλά όχι, ούτε αυτός είναι μόνος. Γιατί; Γιατί βλέπει στην φωτογραφία που έχει πάντα μέσα στην τσέπη του τα χαμογελαστά πρόσωπα των 3 παιδιών του και της γυναίκας του. Ξέρει πως αυτοί είναι καλά με τα λεφτά που τους στέλνει και πως πάντα θα είναι εκεί να τον περιμένουν.
Τι κι αν είσαι μεγάλος, μικρός, λεπτός, χοντρός, ψηλός, κοντός, αλλόθρησκος, άθεος, λευκός, μαύρος, ξένος, ντόπιος, γυναίκα, άντρας, ομοφυλόφιλος, στρέιτ, αμφιφυλόφιλος, φρικιό, ποτέ μα ποτέ δεν είσαι μόνος.
Κάπου στο μετρό θα δεις μια κοπέλα να σου χαμογελάει, στο παρκάκι ένα παιδάκι να σου δίνει ένα μισομαδημένο λουλούδι, ένας περαστικός θα σε βοηθήσει με τα ψώνια, μια γάτα θα τριφτεί στα πόδια σου, μια πασχαλίτσα θα περπατήσει επάνω στο δάχτυλο σου, τότε θα καταλάβεις πως δεν είσαι μόνος, είσαι απλά μια μονάδα, μια μονάδα που αρχίζει και τελειώνει μόνη της αλλά ενδιάμεσα μπερδεύεται με άλλες μονάδες.
Ή απλά όλες αυτές οι λέξεις, που αναφέρονται πιο πάνω, είναι μια ψευδαίσθηση της στιγμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου